توجه به تعاملات میان فرهنگی در فضاهای شهری علاوه بر فراهم آوردن زمینه ارتباطی و گفت و گوی مردمان سرزمین های مختلف و به دنبال آن تاثیر بر کیفیت های فضاهای شهری، بستری مناسب برای بروز و معرفی فرهنگ ها و خرده فرهنگ های بومی در فضاهای شهری است. با این نگاه فضای شهری در ارتقا هویت بومی و ملی تاثیر بسزایی خواهد داشت و اساسا فضای شهری تبدیل به رسانه ای برای معرفی فرهنگ خواهد شد. در ایران با وجود زمینه بسیار غنی از تاریخ و فرهنگ در یک بازه چندهزارساله و همچنین تنوع خرده فرهنگ ها و آداب و سنن متناسب با ماهیت های جغرافیایی و اقلیمی، شاخصه های فرهنگی تبلور روشنی در فضاهای شهری نداشته و به صورت عمومی در برنامه ریزی ها مورد توجه قرار نگرفته است. در راستای بررسی این رویکرد از طراحی، شهر مشهد به عنوان زمینه ای برای انجام طراحی انتخاب شد و ره باغ هایی که در طرح نوسازی و بهسازی در پیرامون حرم در نظر گرفته شده بود مورد مطالعه قرار گرفت. بر اساس اسناد بالادست، طراحی ره باغ با توجه به وجود پتانسیل آن برای برقراری تعامل میان فرهنگی در این ره باغ ها قابل نقد می باشد، چراکه این ره باغ ها با توجه به مخاطبان خاص خود، بهترین گزینه برای این منظور و شکل گیری تعاملات فرهنگی می باشد. بنابراین پس از بررسی ادبیات نظری موضوع و مطالعه ی تجارب سایر کشورها در این زمینه، و هم چنین مطالعه ی فرهنگ خراسان به عنوان بستر این پروژه، طرح پیشنهادی یکی از ره باغ ها (ره باغ پردیس) مورد بازنگری قرار گرفته و طراحی جدید با توجه به زمینه ی فرهنگی خراسان و با رویکرد برقراری ارتباطات میان فرهنگی صورت می گیرد. این تحقیق از نوع پژوهش های کاربردی است و بر اساس ترمینولوژی لینداگروت( linda grot ) و و دیوید وانگ (david wang ) در روش تحقیق، از روش های تفسیری- تاریخی، روش تحلیل محتوا و مورد پژوهی استفاده می شود. در انتها نتایجی در خصوص آنکه آیا می توان ره باغ های منتهی به حرم رضوی را به عنوان فضاهای واجد پتانسیل جهت طراحی شهری با رویکرد میان فرهنگی مطرح کرد و اینکه چه راهکارها و الگوهای طراحی شهری مبتنی بر نمود و بروز تاریخ و فرهنگ خراسان در فضاهای شهری می تواند سبب ارتقاء تعاملات میان فرهنگی در ره باغ پردیس گردد و اینکه طراحی شهری میان فرهنگی واجد چه مفاهیمی است، حاصل شد.