به گسترش زنجیروار خرابی موضعی اولیه از یک المان به المان دیگر که نهایتا موجب فروپاشی کل سازه و یا قسمت بزرگ نامتناسبی از آن می گردد، خرابی پیشرونده گفته می شود. درپی خسارت های بزرگ به ساختمان ها در اثر خرابی پیشرونده، توجه بسیاری از محققین جلب پژوهش در این زمینه شده است. در این تحقیق مقاومت سیستم های قاب های مهاربندی شده مجهز به انواع مهاربندهای هم محور در برابر خرابی پشیرونده با مدلسازی سه بعدی و با استفاده از روش های آئین نامه ایمسیر جایگزین استاتیکیغیرخطی و دینامیکی غیرخطی مورد ارزیابی قرار گرفته است. در طراحی به روش مسیر جایگزین، سازه به گونه ای طراحی می شود که بتواند خرابی موضعی پیش آمده را جذب کرده و مسیرهای جدیدی برای انتقال بارها به وجود آورد. در این روش در هر نوبت، تنها حذف یک المان بحرانی مورد بررسی قرار می گیرد و سازه برای تعیین اثر حذف این المان، تحلیل می شود. هدف در این تحقیق، بررسی ضریب افزایش دینامیکی خرابی پیشرونده در قاب های مهاربندی شده هم محور است. بدین منظور مدل های مختلفی از قاب های مهاربندی شده هم محور با تعداد طبقات و دهانه های مختلف و اشکال متفاوت مهاربندی طراحی شده و رفتار آنها به دنبال حذف ناگهانی ستون مورد ارزیابی قرار گرفته است. همچنین به منظور بررسی تأثیر جرم موثر ساختمان بر ضریب افزایش دینامیکی، دو مقدار مختلف برای جرم سازه در نظر گرفته شده است. در نهایت تأثیر عوامل فوق بر روی ضریب افزایش دینامیکی از دو روش پیشنهادی ارائه شده در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است. بررسی های انجام گرفته در این تحقیق نشان داد که قاب هایی با مهاربندی هم محور به دنبال حذف ستون طبقه تحتانی، مقاومت بالایی در برابر خرابی پشرونده از خود نشان می دهد و با تغییر نوع مهاربند، تغییرات چشمگیری در ظرفیت سیستم در برابر خرابی پیشرونده مشاهده می شود. همچنین نتایج بدست آمده برای ضریب افزایش دینامیکی نشان داد که مقادیر پیشنهادی آئین نامه محافظه کارانه نبوده است.

چکیده اضطراب نوعی هیجان منفی است که در میان مردم و بخصوص کودکان شیوع بالایی دارد. اضطراب در کودکان به دلیل عدم رشد شناختی دیر تشخیص داده شده و بر عملکردهای اجتماعی، تحصیلی، عاطفی تاثیر گذاشته و در صورت عدم درمان به موقع بر مراحل دیگر زندگی اثر گذار و پیش بینی کننده برخی اختلالات بزرگسالی می باشد؛ لذا تشخیص و درمان به موقع اختلالات اضطرابی حائز اهمیت می باشد. روشهای درمانی اختلالات اضطرابی کودکان شامل درمانهای دارویی، رفتاری، شناختی رفتاری می باشد. بازی درمانی و خنده درمانی نیز اخیرا مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی بازی و خنده درمانی بر اضطراب کودکان (کلی و تعمیم یافته ) می باشد. جامعه آماری تحقیق کودکان مضطرب 6 تا 12 ساله شهرستان شاهرود می باشد که به کلینیک های روان شناسی و روانپزشکی مراجعه و تشخیص اضطراب تعمیم یافته را دریافت نموده اند که 45 نفر به صورت نمونه در دسترس انتخاب و در سه گروه بازی درمانی، خنده درمانی و کنترل قرار گرفته اند و به هر کدام از گروه های آزمایشی 10 جلسه 45 دقیقه ای و دو بار در هفته مداخله ارائه شده است. ابزار پژوهش مقیاس اضطراب کودکان اسپنس (scas) است همچنین برای تحلیل آماری از روش تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی شفه استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که بازی درمانی و خنده درمانی بر کاهش اضطراب(کلی و تعمیم یافته) کودکان تاثیر معنا دار دارد ولی بین اثر بخشی دو روش درمانی فوق تفاوت معنا دار وجود ندارد. واژهای کلیدی: اضطراب کودک ، بازی درمانی، خنده درمانی