مفهوم سرمایه اجتماعی به طور فزاینده به عنوان ابزاری برای درک روابط اجتماعی که زیربنای سیستمهای اجتماعی اثربخش است، به کار می رود. سرمایه اجتماعی به عنوان مبنای مزیت سازمانی شناخته شده است. سوال اصلی برای مطالعات سازمانی آن است که چگونه سرمایه اجتماعی در محیط کار فرسایش می یابد؟ چگونه می توان آن را افزایش داد؟ اکثریت مطالعات سرمایه اجتماعی سازمانی بر رفتارهای کاری که به سرمایه اجمتاعی کمک کننده هستند، تمرکز یافته است. مفهوم سرمایه اجتماعی به جهت شرح روابط مبتنی بر اعتماد و همکاری تدوین شده است که مبنای اقدامات موثر در داخل گروههای اجتماعی است. همچنانکه سرمایه اجتماعی در جامعه، پیش شرط انسجام اجتماعی است ، سرمایه اجتماعی سازمانی پیش شرط بهره وری می باشد. سطح بالای سرمایه اجتماعی باعث ایجاد کنترل غیر رسمی می شود. بنابراین سرمایه اجتماعی سازمانی روابط کاری را بر اساس همکاری ایجاد و اقدامات کاری را تسهیل می نماید. مفهوم سرمایه اجتماعی مانند جرقه ای در علوم اجتماعی می درخشد. سرمایه اجتماعی به عنوان متنوع ترین شکل سرمایه در نظر گرفته می شود. آن یک موجودیت منفرد نیست. سرمایه اجتماعی ویژگیهایی است که در داخل افراد و بین آنان وجود دارد. سرمایه اجتماعی و سرمایه انسانی مکمل هم هستند. سرمایه انسانی، کیفیت منابع انسانی یک سازمان است و سرمایه اجتماعی کیفیت روابط انسانی در یک سازمان می باشد. گروهی از صاحب نظران سرمایه اجتماعی را یک ویژگی فردی تعریف کرده اند. هر چه افراد در توانایی شان برای همکاری با دیگران سرمایه گذاری کنند، سرمایه اجتماعی فردی خود را ارتقاء خواهند بخشید. هدف پژوهش حاضر، تعیین عوامل سرمایه ی اجتماعی سازمانی در سازمانهای خدماتی دولتی استان اصفهان (با رویکرد آموزه های مدیریت در آثار سعدی)بود. مرحله اول این مطالعه روش کتابخانه ای ومرحله بعد توصیفی- پیمایشی است و جامعه آماری در مرحله دوم شامل129595 نفر مدیران و کارشناسان سازمانهای خدماتی استان اصفهان بود. حجم نمونه پژوهش 1905 نفر محاسبه شد که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با جامعه آماری انتخاب شدند.ابزار اندازه گیری پرسشنامه 36 سوالی حاصل از مرحله اول پژوهش بود که پایایی آن 90/0 بدست آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t تک متغیره و آنوا استفاده شد. نتایج نشان داد میانگین های حاصله در خصوص عوامل شناختی(نظیرتوجه به اهداف سازمان،وجود فرهنگ سازمانی قوی،انتقال تجارب کاری در بین افراد)،عوامل ساختاری(مانندوجودسیستم مطلوب کاری،تشکیل گروه های کاری،انتخاب مناسب افراد در امور مختلف ) وعوامل رابطه ای(نظیروجود همدلی، راز داری ،صداقت،فروتنی در سازمان،بالا بودن آستانه تحمل در افراد، ارج نهادن به نیکو کاری)،سرمایه اجتماعی سازمانی در سازمانهای خدماتی دولتی اصفهان از سطح متوسط (3) بزرگتر بودو بنابراین می توان نتیجه گرفت که، عوامل شناختی، ساختاری ورابطه ای سرمایه اجتماعی سازمانی در سازمانهای خدماتی دولتی اصفهان وجود دارد.از عوامل زمینه ای بررسی شده تحصیلات و سابقه کار ارتباط معنی داری با میانگین حاصله ازعوامل سرمایه اجتماعی نشان داد.اما سن ،جنس و رشته تحصیلی ارتباط معنی داری با میانگین حاصله ازعوامل سرمایه اجتماعی نشان نداد.

موضوع مبارزه، در عرفان و حماسه، به عنوان دو دنیای به ظاهر متفاوت اما تا حدودی شبیه به هم، مطرح است. در واقع مبارزه، یکی از زمینه های مشترک در این دو نوع ادبی و حلقه پیوند آن ها به شمار می رود. جایگاه مبارزه در شاهنامه به عنوان یک اثر برگزیده حماسی و تذکر? الاولیاء به عنوان یکی از بهترین نمونه های شرح احوال عارفان، به روشنی مشهود است تا آن جا که مبارزه میان خیر و شر، خوبی و بدی، نیک سیرتی و بد طینتی، موضوع و محور اصلی وقایع شاهنامه و تذکر? الاولیاء به شمار می رود. با آن که در نگاه نخست به نظر می رسد، مبارزه با نفس، اصلی ترین قسم مبارزه در تذکر?-الاولیاء است، امّا نمونه هایی از دیگر اقسام مبارزه یعنی مبارزه با شیطان و مبارزه با دشمنان نیز در شرح حال عارفان تذکر?-الاولیاء دیده می شود. همچنین در شاهنامه به عنوان یک اثر حماسی، ابتدا ذهن خواننده به سوی مبارزه با دشمنان ظاهری کشیده می شود؛ حال آن که پهلوان حماسی تا از نبرد درون سربلند بیرون نیاید، توان رویارویی با دشمن بیرونی را ندارد. یکی از مسائل بارز در مبارزه های عارفان، وجود کرامت است. با توجه به این که «کرامت » در عرفان، انجام کاری است شگفت انگیز که با ترازوی خرد و دانش آدمی سنجیده نمی شود، می توان اعمال خارق العاده پهلوانان شاهنامه را از این نظر نیز بررسی کرد. این اعمال چه در عالم واقع به ظهور رسیده باشد و چه آن را برخاسته از ذهن شاعرانه فردوسی بدانیم به هیچ روی نمی توان تأثیر عنصر بلاغی بزرگ نمایی را در انتساب این اعمال به پهلوانان انکار کرد. همچنین فضای مبارزه-های عارفان با نفس، شیطان و دشمنان در آثار عرفانی به ویژه تذکر? الاولیاء نیز با اعمال خارق العاده آمیخته شده که انجام آن نوعی کرامت به شمار می آید. انتساب این کرامت ها در تذکر? الاولیاء نیز به یاری بزرگ نمایی صورت پذیرفته است. در این پژوهش، کوشش شده است ضمن بررسی اقسام، مقدمات و ابزار مبارزه در شاهنامه و تذکر? الاولیاء و مقایسه آن ها با یکدیگر، جایگاه عنصر بزرگ نمایی، در انتساب اعمال خارق العاده به پهلوانان و انجام کرامت های عارفان، در جریان اقسام مبارزه در این دو اثر تبیین گردد.

در این پایان نامه تلاش شده است شخصیت هایی که در افسانه های سحر آمیز ایرانی وجود دارند بررسی شده و خصوصیات و کارکردهایشان معرفی شود.

چکیده در مقام والای حافظ و اهمّیت تنها اثر او که شاهکار ادب فارسی و تابناک ترین ستاره در آسمان غزل عاشقانه ـ عارفانه فارسی است تردیدی نیست. در دیوان او علاوه بر احساسات ناب شاعرانه و عشق و عرفان که با سبکی رندانه و متفاوت از دیگر شعرا و عرفا به تصویر کشیده شده موضوعات متنوع دیگری از علوم مختلف به چشم می خورد و این ویژگی باعث شده که همواره مورد توجّه پژوهش گران در عرصه های مختلف قرار بگیرد و یکی از رموز محبوبیت و جاودانه بودن او در کنار بیان موجز و جادوانه و سرشار از ایهام و ابهام همین است. با وجود فراوانی تحقیقات در زمینه حافظ، تا کنون به مقوله غم و شادی، که آن نیز با همه وجوه زندگی انسان در هم تنیده شده و در حیات بشر بویژه شعرا حضوری پر رنگ و تأثیر گذار دارد، اعتنایی در خور نشده است. در این پژوهش، ابتدا غم که شناخت آن در حکم مقدمه ای است برای درک و شناخت شادی، در دو فصل مورد بررسی قرار گرفته؛ فصل نخست تحت عنوان غم مثبت که منظور، غم شیرین و شادی بخش عشق است و همواره همراه عاشق عارف است و فصل دوم با عنوان غم منفی که در مقایسه با غم عشق، بسامد بسیار کمتری در دیوان خواجه دارد؛ بخشی از این غم های منفی مربوط به دنیا دوستی است که خواجه از آن ها نام برده ولی نه تنها خود به آن ها مبتلا نبوده بلکه بارها به نکوهش این دسته از اندوه های مذموم پرداخته و بشر را از آن منع کرده است و بخشی دیگر را گاه خود نیز بنا بر اقتضای ذات انسان درک کرده که سرآمد همه آن ها اندوه ناشی از تزویر و فریب اهل زمانه و به عبارتی درد دین است که غمی متعالی و از نوع غم اولیا ء الله است. در فصل سوم، مبحث شادی و طرب که حضوری گسترده تر و موثرتر از غم در زندگی و شعر حافظ دارد در دو سطح شادی حسی و گذرا و شادکامی اصیل و پایدار (سعادت) مورد بررسی قرار گرفته و عوامل درونی موثر در زدودن غم ها و رسیدن به نشاط و آرامش با استمداد از متون عرفان و تصوف و عوامل بیرونی با نگاهی به تحقیقات روان شناسی تفکیک و تشریح شده است. در پایان سخن (فصل چهارم) مظاهر و جلوه های غم و شادی و این که حافظ با وجود دم زدن بسیار از اصطلاحات و احکام نجومی، کمترین اعتقادی به تأثیر آن ها در سعادت یا شقاوت انسان ندارد، به اختصار تبیین شده است. هدف از این پژوهش بررسی و طبقه بندی و شرح مختصر جوانب شادی و غم و عوامل ایجاد و تشدید آن ها با تکیه بر غزلیات شاعری وارسته است، به امید رهایی از غم های مذموم دنیوی و روی نهادن به آستان مقدس غم عشق و دستیابی به آرامش و شادی پایدار. واژه های کلیدی: غم، عشق، شادی، آرامش، حافظ.

کیده بدون شک زهد و حکمت و موعظه از مهمترین موضوعات شعری در ادب عربی وفارسی به شمار می آید که این موضوع در این دو ادبیات سهم زیادی را به خود اختصاص داه است، زیرا شعر زهد تأثیر زیادی در پالایش نفوس بشری دارد. شعرای زاهد در خلال اشعارشان به تصویر احساسات و دریافتهای پنهان خود پرداخته اند تا از تجربه های فردی خود پرده بردارند. شعر زهد در ادبیات عربی و فارسی جایگاه والایی را به خود اختصاص داده است، چرا که حاوی تجربه های فردی و انگیزه هایی است که شاعران را به سوی آن سوق می دهد. شکی نیست که منابع اسلامی و در صدر آنها قرآن کریم وحدیث نبوی نقش محوری و بارزی در پیدایش شعر زهد داشته است، زیرا این دو تأثیر زیادی در اجتناب انسان از امور دنیوی وتوجه به حیات ماندگار اخروی وارزشهای دینی والا داشته اند. زهد در شعر ابوالعتاهیه وناصرخسرو از مهمترین موضوعاتی است که جریان های فکری و دینی حاکم بر روزگارشان و نقش شرایط مختلف از جمله سیاسی واقتصادی وفردی و... را به خوبی روشن می کند. این پژوهش مبتنی بر روش وصفی تحلیلی در چارچوب ادبیات تطبیقی است و بر اساس این روش تلاش می کنیم تا مفهوم شعر زهد ودلایل پیدایش آن و انگیزه هایی را که این دو شاعر را به سمت این نوع شعر سوق داد، بشناسیم. در خلال این پژوهش تلاش داریم که به برخی از سوالات مهم پاسخ بگوئیم، از جمله آنها این که دیدگاه این دو شاعر نسبت به شعر زهد چیست؟ و آیا آنها شعر زهد را ابزاری برای بیان ارزشهای والای دینی و دعوت به موعظه و حکمت و نصیحت کردن برگزیدند، یا آنکه انگیزه های دیگری داشتند که در خلال قصاید زهدیشان پنهان مانده است؟. مهمترین دلایل وانگیزه-هایی که این دو شاعر را به بیان شعر زهد سوق داد چه بود؟ و آیا این انگیزه ها تنها محدود به نشر ارزشهای دینی است، یا آنکه دلایل دیگری چون استغفار و پیری و ... داشته است؟. آیا این دو شاعر در دیدگاه های زهدی خود از افکار و اندیشه های غیر اسلامی هم تأثیر پذیرفتند، یا آنکه زهدشان از منابع اسلام سرچشمه گرفته است؟. تلاش کردیم که در این پژوهش در حد توان به این سوالات پاسخ شفاف و کافی بدهیم و همچنین تلاش کردیم تا به بررسی جنبه های اسلوب شناسی و فنّی زهد در شعر این دو شاعر و مقایسه میان آنها بپردازیم که این امر در دو بخش ذکر شد، بخش نخست از لحاظ معنا است که در آن به بررسی قصاید شعری و توضیح و تفسیر آنها پرداختیم ومهمترین ویژگی های شعر زهد این دو شاعر را بیان کردیم. بخش دوم شامل شکل و ویژگی های قصاید شعری است که به بررسی خصائص فنّی ای که این دو شاعران بدان گرایش داشته اند، پرداختیم تا جوانب فنّی شعر زهد شان را نشان دهیم. کلید واژ هها: زهد، ابوالعتاهیه، ناصرخسرو قبادیانی، ادبیات تطبیقی.

«محمّد بن مبارک شاه قزوینی» (و: 966 ق.) ملقّب به «حکیم شاه»، حکیم، متکلّم، فیلسوف، مترجم و طبیب حاذق دربار عثمانی است. وی از محضر استادان بزرگی چون «جلال الدین دوانی» و «صدر الدین دشتکی» بهره برده و به سبب تسلّط بر زبان های فارسی، عربی و ترکی و دسترسی به کتب پیشینیان، توانسته است کتاب های ارزشمندی در علوم مختلف تألیف کند. یکی از این آثار، کتاب فارسی «جواهر نامه» یا «معرفه الجواهر» است که در شرح صفات، انواع، معادن، عیوب، روش نگهداری، طبیعت و خواصّ جواهرات و نیز برخی از احجار تألیف شده است. این اثر با دو مقدّمه آغاز می شود؛ مقدّمه نخست که مشتمل بر حمد و ستایش خداوند، نعت پیامبر و منقبت آل اطهار و اصحاب اخیار است و مقدّمه دوم که شامل تعاریف فلسفی و طبیعی است که از واجب الوجود آغاز می شود و به اجساد سبعه می انجامد. پس از این دو مقدّمه کوتاه، بخش اصلی متن آغاز می شود که مشتمل بر یک معدن «در جواهر» و یک خاتمه «در نسبت برخی جواهر با بعضی» است و سپس یک مخزن «در فلزات» و خاتمه ای دیگر در «نسبت فلزات با یکدیگر». تا پیش از تألیف این جواهر نامه در قرن دهم هجری جواهر نامه های متعدّدی در جهان اسلام تألیف شده امّا جواهر نامه قزوینی ویژگی هایی دارد که آن را از سایر آثار پیش و پس از خود متمایز و تحقیق و تدقیق در آن را ضروری می سازد. یکی از این ویژگی ها، تنوّع و تعدّد جواهر و احجار معرّفی شده در این کتاب است. همچنین استفاده از آثاری که در این علم در حوزه های شرقی و غربی جهان اسلام تألیف شده بود این کتاب را جامع جواهر نامه های پیش از خود ساخته است. ویژگی دیگر این اثر، سبک نثر آن است؛ بررسی سبک این رساله نشان می دهد که علی رغم دوری مولّف از مرکز زبان فارسی، به سبب طبع شاعرانه و ذوق ادبی وی و نیز تسلّط بر آثار بزرگان دوره های پیشین در علوم مختلف، کتاب وی با وجود تأثیر پذیری از زبان عربی از بسیاری از سهو های لغوی و دستوری و نیز تکلّفات رایج در آن دوره مبرّاست و با سادگی و ایجاز لازم برای یک متن علمی، به خوبی از عهده انتقال پیام به مخاطب بر آمده است. در این رساله این اثر ارزشمند بر اساس سه نسخه تصحیح شده است؛ نسخه کتابخانه مجلس شورای اسلامی که در سال 1047 هجری کتابت شده و به سبب قدمت، اصالت و افتادگی کمتر به عنوان نسخه اساس انتخاب شده است. نسخه کتابخانه مدرسه عالی شهید مطهری (سپهسالار) که کتابت آن در سال 1279 به پایان رسیده. و نسخه کتابخانه ملّی که در سال 1282 برای ناصر الدین شاه کتابت شده است. از مطابقت متن دو نسخه اخیر در بسیاری از موارد و نیز پایان ناتمام یکسان آن دو می توان احتمال داد که نسخه کتابخانه ملّی از روی نسخه سپهسالار استنساخ شده باشد. اختلافات این دونسخه با نسخه اساس بسیار است و اکثر عبارات مبهم و نامفهوم نسخه اساس در آنها حذف و یا با عبارات ساده ای جایگزین شده است. همچنین این رساله افزون بر متن جواهر نامه و مقدّمه ای در باب زندگی ، آثار و سبک مولّف، تعلیقات و فهرست هایی را در بر دارد که با طبقه بندی و شرح برخی از اصطلاحات و اعلام، درک متن را تسهیل می نماید و با مقایسه مندرجات این اثر با برجسته ترین جواهر نامه های فارسی و عربی و درج برخی از مهم ترین تفاوت ها و شباهت ها، اطّلاعات بسیاری در باب جواهر، احجار و فلزات به خواننده می دهد.

چکیده کتاب « الکنوز الودیعه من رموز الذریعه » از کتابهای ارزشمند قرن هشتم هجری است .این اثر، ترجمه « الذّریعه الی مکارم الشّریعه » از تألیفات معروف راغب اصفهانی درعلم اخلاق است که همواره مورد توجّه دانشمندان این علم بوده است . این کتاب توسط یکی از علمای قرن هشتم به نام ابن شمس الدّین حسن ظافر وبه فرمان شاه شجاع به زبان فارسی ترجمه شده است . از این دانشمند درکتب مرجع وتراجم احوال هیچ گونه نام ونشانی بدست نیامد ، جز این که درخاتمه ای که به نام خلخال بر این کتاب افزوده، پدر خودرا شمس الدّین حسن ظافر نامیده است . کتاب « الکنوز الودیعه » علاوه بر جنبه علمی دارای نثری فصیح وبلیغ واز بهترین نمونه های نثر فنی قرن هشتم است که علاوه بر استفاده فراوان از آیات قرآن ، احادیث ، روایات واقوال بزرگان ، در حد زیادی نیز از اشعارعربی وفارسی در آن به کار رفته است . بررسی سبک این رساله نشان می دهد که آشنایی نگارنده با علوم وآثار برجسته ادبیّات فارسی وعربی ونیز طبع شاعرانه وادیب وی ، درتدوین چنین اثری موثر بوده است . دراین رساله ، متن کتاب با مقابله پنج نسخه - ودرپاره ای از موارد نسخه دیگری - از قدیم ترین ومعتبرترین نسخه های خطی این اثر تصحیح شده است . قدیم ترین نسخه ، متعلق به قرن هشتم وکامل ترین وصحیح ترین آن ، که نسخه اساس هم هست ، متعلق به قرن نهم است . درقسمت مقدمه ، علم اخلاق ، زندگی وآثار راغب اصفهانی واطلاعات موجود راجع به مترجم ، کتاب « الکنوز الودیعه » وویژگی های سبکی آن وهمچنین ویژگی های رسم الخطّی نسخه اساس بررسی شده است . درتعلیقات هم کلمات دشوار ، اعلام ، احادیث ، اقوال ، اشعار عربی وفارسی وگویندگان وسرایندگان ومآخذ آنها ودیگر مواردلازم ، توضیح داده شده ودرپایان فهرست های متعدّد از آیات ،احادیث ، اقوال ، دعاها وجمله های دعایی ، اشعارعربی وفارسی ، اشخاص ، جانوران ، جایها وکتابها ارائه شده است . کلید واژه ها : راغب اصفهانی ، الذّریعه الی مکارم الشّریعه ، ابن شمس الدّین حسن ظافر ، الکنوز الودیعه من رموز الذّریعه ، علم اخلاق

بررسی زبانِ عرفانی از پژوهش هایی است که به طورِ هم زمان با دو متغیر، یعنی زبان و عرفان، سروکار دارد. چنین پژوهشی از طرفی با طرحِ جامعی دربار? زبان و از طرفی دیگر با موضوعِ عرفان و کارکردهای آن مرتبط است. در مبحثِ زبان -چنان چه آن را موضوعِ پژوهش های عرفانی به شمار بیاوریم- باید بتوان از یک طرحِ نشانه شناختی منسجم آغاز کرد و تا دامنه گسترده تری مانند کلام موضوع را بسط و تفصیل داد. از ضروریات مقدماتی چنین بحثی، وجود شبکه منسجمی است که بتواند بررسی زبان را از سطحِ کوچک تری مانند نشانه، دال، و مدلول آغاز کند و با بسطِ آن به سطحِ کلی تری مانند گزاره برسد و از این گذر شرایطِ معناداری گزاره، و کارکردهای زبانی آن را بکاود و نهایتاً شرایطِ حاکم بر بافت های کلّی تری مانند کلام را بررسی کند. در مبحثِ عرفان نیز، باید بتوان به طورِ نظام مندی به کارکردهای عرفان- و نه چیستی آن پرداخت.کارکردهای عرفان چه در حوز? نظری و چه در حوز? عملی همواره با موضوعاتی چون معاملاتِ عرفانی(تجرب? طریقی)، احوالِ عرفانی، معرفتِ عرفانی و هستی شناسی عرفانی مرتبط است. به بیانی دیگر، مادامی که چیستی تجرب? عرفانی موضوعِ پژوهش نباشد، می توان با استناد به برخی از ویژگی های عرفان به طبقه بندی معناداری در این حوزه دست زد. این طبقه بندی شاملِ تجربه، احوال، معرفت و هستی شناسی عرفانی است. با ترکیب دو متغیرِ مستقلِ زبان و عرفان پژوهشی را می توان پی ریزی کرد که دغدغه اصلی آن زبانِ عرفانی باشد. در چنین پژوهشی از جمعِ این دو متغیرِ مستقل استفاده می شود، یعنی از طریقِ بررسی زبان در ساحت های متمایز عرفانی تحلیل هایی صورت می گیرد که به طورِ هم زمان از دو روش زبان شناختی و معرفتِ شناختی استفاده می کنند.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.