پژوهش حاضر، تلاشی در جهت بررسی اثربخشی فن گشایش ناهشیار دوانلو بر کاهش خشم و افکار خودکشی در افراد اقدام کننده به خودکشی است. خشم و فکر خودکشی، دو پیش بینی کننده ی اقدام به خودکشی در افرادی است که قبلا به آن اقدام کرده اند. روش: در این پژوهش از طرح شبه آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. ارزیابی خشم با استفاده از آزمون خشم اسپیلبرگر و افکار خودکشی با استفاده از آزمون فکر خودکشی بک صورت گرفت. برای ارزیابی وضعیت روانشناختی بیماران، آزمون میلون 3 نیز مورد استفاده قرار گرفت. بیماران گروه آزمایشی قبل از درمان، بعد از درمان و سه ماه پس از آن، ارزیابی شدند. بیماران گروه گواه نیز که درمان روان پویشی دریافت نکردند، به همین ترتیب زمانی، مورد ارزیابی قرار گرفتند. متغیر مستقل فن گشایش ناهشیار و متغیرهای وابسته ی پژوهش، خشم و فکر خودکشی بودند. از بین بیماران اقدام کننده به خودکشی که به بیمارستان مربوط به آن مراجعه کردند، 30 نفر انتخاب شدند. بعد از اطمینان از واقعی بودن خودکشی آن ها و عدم وجود روان گسستگی، اختلالات دوقطبی و سوءمصرف مواد، به طور تصادفی در دو گروه جای داده شدند. برای تحلیل داده ها از تحلیل اندازه گیری های مکرر استفاده شد. بحث: نتایج نشان دهنده ی موثربودن فن گشایش ناهشیار در کاهش خشم، فکر خودکشی و گرایش به خودکشی مجدد است. نیز می¬توان فرضیه¬های روان¬پویشی مبتنی بر پویایی¬های خشم و بازگشت خشم به درون را در تبیین اقدام به خودکشی قابل توجه دانست. از آنجایی که، خشم و فکر خودکشی، در افراد اقدام کننده، دو پیش بینی کننده ی مهم هستند، در نتیجه ی کاهش این دو، گرایش به خودکشی مجدد نیز کاهش یافت، درصورتی که تغییری در گروه گواه مشاهده نشد.