به منظور بررسی اثر قارچ میکوریز آربسکولار بر مقاومت به شوری پایه های پسته آزمایشی گلخانه ای در قالب کاملا تصادفی و بصورت فاکتوریل با سه فاکتور میکوریز در دو سطح (میکوریز و بدون میکوریز)، شوری آب آبیاری در چهار سطح (5/0شاهد، 5، 10 و 15 دسی زیمنس بر متر) و پایه در سه سطح (سرخس، ابارقی و بنه باغی) به اجرا در آمد. بذر پایه های مورد استفاده در زمان کاشت توسط قارچ glomus mosseae مایه کوبی گردید و دانهال های بذر به مدت 150 روز قبل از آغاز تنش شوری در شرایط گلخانه رشد نمودند (دمای 5±32، میانگین رطوبت نسبی 30 درصد و شدت نور 10±50 کیلولوکس در میانه روز). گیاهان سپس به مدت 75 روز تحت تنش شوری قرار گرفتند. نتایج نشان داد شوری سبب کاهش وزن خشک برگ و ساقه، درصد رطوبت برگ، ساقه و ریشه، سطح برگ و نسبت سطح برگ، محتوای نسبی آب برگ، کلروفیل و کارتنوئیدها، مجموع قندهای محلول، ساکارز، فسفر و پتاسیم و افزایش درصد ریزش برگ، متیل گلی اکسالات، پرولین، گلایسین بتائین، سدیم و کلر شاخساره و ریشه، نسبت به شاهد گردید. استفاده از میکوریز آربسکولار در این تحقیق به طور قابل ملاحظه ای عملکرد گیاهان را در شرایط شوری نسبت به گیاهان بدون میکوریز افزایش داد. دانهال های میکوریزی از نظر پارامتر های مختلفی از جمله پارامتر های رویشی، روابط آبی و به ویژه جذب عناصر نسبت به دانهال های بدون میکوریز بهتر بودند. با افزایش سطح شوری از همزیستی میکوریز با دانهال های پسته کاسته شد. پایه های استفاده شده در این پژوهش واکنش های متفاوتی به تنش شوری داشتند. میزان کاهش وزن خشک پایه های بنه باغی، سرخس و ابارقی در سطح شوری 15 دسی زیمنس برمتر نسبت به شاهد به ترتیب 21، 33 و 40 درصد بود که می توان آن را به عنوان شاخصی از مقاومت این پایه ها نسبت به تنش شوری در نظر گرفت.