رقابت پذیری منطقه ای به عنوان رویکردی نوین در برنامه ریزی توسعه منطقه ای می کوشد با مفروض داشتن وجود نوعی از رقابت بین مناطق، بر سر جذب سرمایه های موثر در توسعه، و با تأکید بر مزیت رقابتی به جای مزیت نسبی، از منظری جدید به بحث توسعه منطقه ای بپردازد. این رویکرد ابزاری است بسیار کارآمد که می تواند با مطالعه عمیق جنبه های گوناگون سیستم منطقه ای، ضمن شناسایی عوامل ریشه ای تاثیرگذار در توسعه یک منطقه و برآورد میزان تأثیرگذاری آنها، سمت و سوی راهبردهای توسعه منطقه ای را مشخص کرده و از این رهگذر سیاستگذاران منطقه ای را در برنامه ریزی برای نیل به توسعه ای پایدار یاری رساند. کردستان به عنوان یکی از مناطق بالقوه مهم کشور، علیرغم کوششهای دهه های گذشته، کماکان از توسعه نیافتگی فزاینده رنج می برد. هدف این پژوهش شناسایی و اولویت بندی مهمترین عواملی است که در توسعه این استان مشارکت دارند. این پژوهش که طبق گونه شناسی مطالعات رقابت پذیری منطقه ای، از نوع اکتشافی است، در گام نخست با بررسی ادبیات نظری و تجربی موضوع شاخص ارزیابی رقابت پذیری منطقه ای را متشکل از 4 زیرشاخص، 26 عامل و 62 تعیین کننده، تدوین کرده و در گام بعدی با کاربست این شاخص و یک مدل تصمیم گیری جمعی ضمن تحلیل داده هایی، که از طریق توزیع پرسشنامه در میان نخبگان استان گردآوری شده بود، به ارزیابی و سنجش رقابت پذیری استان کردستان پرداخته است. نتایج پژوهش نشان می دهد که در سطح اول شاخص ارزیابی، "زیرشاخص اقتصادی" و "زیرشاخص نهادی سیاسی" و در سطح دوم عواملی چون "کارآمدی نظام تولید" و "سیاستگذاری دولتی" بیشترین تأثیر را در ارتقای رقابت پذیری منطقه ای استان کردستان دارند و در عین حال همین زیرشاخصها و عوامل بیشترین فاصله را از وضع مطلوب دارند. در بخش پیشرانهای اقتصادی منطقه هم بخشهای "کشاورزی" و "بازرگانی" رقابت پذیرترین بخشهای فعالیتی استان بوده و در همان حال بخشهای "بازرگانی" و "صنایع غذایی" بیشتر انحراف را از وضع مطلوب دارند.