سوره، به عنوان حصار پیرامونی، مجموعه ای از آیات را دربردارد که در پی هدف و غرض معینی در کنار یکدیگر قرار گرفته اند. ماحصل مبانی تحریف ناپذیری قرآن و توقیفی بودن چینش آیات در هر سوره (اعجاز ساختاری)، سه اصل وحدت، تنوع و هماهنگی می باشد که با تأکید بر این اصول و مبانی، ساختار هر سوره را می توان در چهار وجه تبیین نمود: صورت در سطح واژگانی ، جوهر در سطح واژگانی، صورت در سطح مضمونی و جوهر در سطح مضمونی. هر یک از سوره های قرآن، پیام است .سوره کهف از جمله پیام های قرآنی است که صورت در سطح واژگانی آن،جنبه های موسیقایی این سوره است. شخصیت نگاری، گفتگو، زاویه نگرش به داستان و ظرف زمانی و مکانی در داستان های سوره کهف، جوهر در سطح واژگانی سوره راشکل می دهند ودر سطح مضمونی این سوره نیز،با توجه به موضوع کلی سوره، داستان های متنوعی، ساختار هندسی معنایی سوره راتدوین می کنند. چگونگی ارائه پیام، با توجه به صورت وجوهر در دو سطح واژگانی و مضمونی و پیشروی این پارامترها در سازه سوره به موازات یکدیگر به معنای مهندسی پیام سوره خواهد بود. این شیوه پیام رسانی قرآن در حوزه ابلاغ،به منظور اثرگذاری هر چه بیشتر بر مخاطب انتخاب شده است.پیام های صریح سطح فهم تعبیری اورا محک می زنند تا در او شناخت ایجاد کنند و پیام های ادبی مملو از استعاره، تشبیه، کنایه و تمثیل سطح فهم تأویلی مخاطب رابا هدف تغییر در او ، نشانه می رود؛اگر چه در برخی موارد اثر پیام محدود است .قرآن مخاطب محور است وبا هدف اثرگذاری هر چه بیشتر بر مخاطب، پیام های آن در سطح فرم و محتوی با توجه به اصولی معین برجسته می شوند. کلید واژه ها: مهندسی پیام ،ساختار چندوجهی سوره ،سطح واژگانی، سطح مضمونی،سطح فهم مخاطب،برجسته سازی،سوره کهف.