این پژوهش با هدف بررسی اثر استفاده خوراکی پروبیوتیک تجاری باکتوسل و پربیوتیک گالاکتوالیگوساکارید بر رشد، بازماندگی، شاخص های خونی و مقاومت در برابر تنش شوری ماهی گورامی سه خال انجام گرفت. برای این منظور 720 قطعه بچه ماهی گورامی سه خال با میانگین وزنی 061/0±1 گرم در دوازده گروه هرکدام با سه تکرار تصادفی تقسیم شدند. تیمار شاهد فقط با غذای تجاری و مابقی تیمارها با غذای تجاری مکمل شده با پروبیوتیک با 3 تیمار (1/0، 2/0 و 4/0 گرم بر کیلوگرم)، پربیوتیک با 2 تیمار (10 و 20 گرم بر کیلوگرم) و پروبویتیک و پربیوتیک به صورت توام به ترتیب با 6 تیمار (1/0 و 10، 1/0 و 20، 2/0 و 10، 2/0 و 20، 4/0 و 10، 4/0 و 20 گرم بر کیلوگرم) به مدت 12 هفته تغذیه شدند. اندازه گیری شاخص های رشد، شاخص های خون و درصد بقاء در برابر تنش شوری در اتمام دوره آزمایش انجام شد. تیمار (1/0 گرم بر کیلوگرم پروبیوتیک و 10 گرم بر کیلوگرم پربیوتیک)، به طور معنی داری دارای شاخص رشد و تغذیه بهتر بود (05/0>p). هم چنین در بین شاخص های خونی نتایج نشان داد که تیمار (1/0 گرم بر کیلوگرم پروبیوتیک و 20 گرم بر کیلوگرم پربیوتیک)، به طور معنی داری دارای پروتئین کل بیش تر نسبت به تیمار شاهد بود (05/0>p)، ولی تیمارهای تغذیه شده با پربیوتیک (به تنهایی)، (تیمارهای چهارم و پنجم) به طور معنی داری دارای درصد بقاء بیش تری در برابر تنش شوری نسبت به تیمار شاهد بود (05/0>p). در نتیجه پروبیویتیک باکتوسل و پربیوتیک گالاکتوالیگوساکارید به صورت تلفیقی می تواند باعث بهبود رشد و میزان پروتئین کل خون و پربیوتیک گالاکتوالیگوساکارید (به تنهایی) می تواند باعث افزایش مقاومت به بروز تنش در ماهی گورامی سه خال شود.

به منظور تعیین مقدار مناسب و بررسی اثر مکمل بیوترونیک بر شاخص های رشد، فلور باکتریایی و مقاومت در برابر استرس شوری بچه ماهیان کپور معمولی (cyprinus carpio) با وزن اولیه (10/0±40/1)، آزمایشی به مدت 8 هفته با به کارگیری چهار جیره آزمایشی انجام شد. تیمارها شامل جیره تجاری (گروه شاهد)، جیره تجاری به همراه یک درصد بیوترونیک (تیمار1)، جیره تجاری به همراه دو درصد بیوترونیک (تیمار2) و جیره تجاری به همراه سه درصد بیوترونیک (تیمار3) بود. بچه ماهیان در 12 آکواریوم باحجم l 40 تقسیم شدند. طول دوره پرورش 60 روز بود و زیست سنجی هر 15 روز یک بار انجام گرفت. آزمایش در قالب طرح به طور کامل تصادفی و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از بسته های نرم افزاری spssو excel صورت پذیرفت. در نهایت اختلاف معنی داری در وزن نهایی، ضریب رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی و میزان غذای مصرفی بین گروه های آزمایشی مشاهده شد(p<0/05). کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی و بالاترین مقدار ضریب رشد ویژه و درصد افزایش بدن در تیمار 2 مشاهده شد. بعد از انجام آزمایش از فلور باکتریایی روده ماهی نمونه برداری شد که طبق نتایج بدست آمده اختلافی در تعداد کل باکتری های روده بین تیمار ها وجود نداشت. اما باکتری های اسید لاکتیک فلور باکتریایی روده بین تمام تیمار ها و همچنین با گروه شاهد دارای اختلاف معنی داری بود. در پایان جهت استرس شوری از شوری 13، 14 و 15 گرم در لیتر استفاده شد. آمده در شوری 13 و 14گرم در لیتر تلفات مشاهده نشد. در شوری 15 گرم در لیتر بیشترین میزان تلفات در تیمار 3 درصد بیوترونیک مشاهده شد. با توجه به نتایج بدست آمده مقدار پیشنهادی مکمل بیوترونیک برای پرورش ماهی کپور معمولی برابر 2درصد می باشد که باعث بهبود فاکتورهای رشد ، بهبود فلور باکتریایی روده و همچنین افزایش بازماندگی در بچه ماهیان کپور معمولی می باشد.

هدف از این تحقیق ارزیابی اثرات پربیوتیکی گالاکتوالیگوساکارید بر بیان ژن های درگیر در اشتها (گرلین) و ایمنی (tnf-?1 و tnf-?2) ماهی قرمز بود. آزمایش در سه سطح 5/0، 1، و 2 درصد از پربیوتیک و گروه شاهد به صورت کاملاً تصادفی انجام شد. ذخیره سازی با تراکم 15 عدد ماهی با میانگین وزنی 28/0±88/4 گرم در هر مخزن فایبرگلاس 500 لیتری به مدت 6 هفته در شرایط یکسان و تغذیه با سطوح مختلف گالاکتوالیگوساکارید، انجام شد. زیست سنجی ماهیان جهت اندازه-گیری توده زیستی مخازن هر دو هفته یک بار صورت گرفت. همچنین به منظور بررسی بیان ژن گرلین از بافت روده و بیان ژن های tnf-?1 و tnf-?2 از بافت کلیه پس از طی سه و شش هفته نمونه برداری انجام شد. rna از بافت های موردمطالعه استخراج و cdna سنتز شد و با آغازگرهای اختصاصی توسط real time pcr بیان ژن گرلین، tnf-?1 و tnf-?2 موردبررسی قرار گرفت و نتایج نشان داد که در هر دو زمان نمونه گیری اختلاف معنی دار در میزان بیان هر سه ژن بین تیمارهای مختلف وجود داشت ( 05/0 ? p ). با افزایش سطح گالاکتوالیگوساکارید در جیره مقدار نسبی بیان ژن گرلین کاهش یافت اما بیان ژن های tnf-?1 و tnf-?2 تقریباً در هر دو زمان ، روندی فزاینده داشتند با این تفاوت که بیشترین مقدار بیان در زمان اول مربوط به گروه تغذیه شده با سطح دو درصد گالاکتوالیگوساکارید بود اما در زمان دوم گروه تغذیه شده با سطح دو درصد گالاکتوالیگوساکارید نسبت به گروه تغذیه شده با سطح یک درصد کاهش بیان داشت و سطح 1 درصد بیشترین میزان بیان نسبی را بین تیمارها دارا بود. در این مطالعه مشخص گردید که گالاکتوالیگوساکارید با سطح 1و 2 درصد در شش هفته تغذیه باعث افزایش ایمنی به واسطه افزایش بیان نسبی سایتوکین های التهابی (tnf-?1 و tnf-?2) در ماهی قرمز می شود اما باوجود گزارش های مختلف مبنی بر بهبود وضعیت رشد، افزودن گالاکتوالیگوساکارید به جیره غذایی سبب می شود که میزان بیان ژن گرلین به عنوان محرک رشد و اشتها کاهش یابد.