هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت و درمان شناختی – رفتاری گروهی بر نشانه های باقی مانده و پیش بین های عود در مبتلایان به افسردگی اساسی عود کننده انجام شده است. روش: این پژوهش از نوع آزمایشی و از طرح های پیش آزمون- پس آزمون با گروه مقایسه و گمارش تصادفی آزمودنی است. بدین منظور 40 فرد مبتلا به افسردگی عود کننده انتخاب و به تصادف در دو گروه درمان شناختی - رفتاری گروهی و درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت اختصاص داده شدند. کلیه آزمودنی ها بوسیله سیاهه افسردگی بک– ii، مقیاس نگرش های ناکارآمد، مقیاس پاسخ های نشخواری، مقیاس واکنش پذیری شناختی و مقیاس رضایتمندی از خود در پیش و پس از مداخله و متعاقب یک ماه پس از اختتام آن مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: تحلیل نتایج بواسطه آزمون تحلیل آماری کوواریانس تک متغیره و چند متغیره نشان داد که "درمان شناختی رفتاری، در کاهش نشانه های باقی مانده، نشانه های شناختی افسردگی و نگرش های ناکارآمد پس از اختتام درمان و با گذشت یک ماه و در کاهش نشانه های هیجانی و نشخوار ذهنی متعاقب یک ماه از اختتام درمان کارآمدتر از درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت است."، " درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت در کاهش واکنش پذیری هیجانی پس از اختتام درمان و با گذشت یک ماه، نشخوار ذهنی و نشانه های جسمانی افسردگی یک ماه پس از اختتام درمان و ارتقاءرضایتمندی از خود و مولفه های مهربانی نسبت به خود، پذیرش رنج بشری و کاهش قضاوت در مورد خود وکناره گیری پس از اختتام درمان و متعاقب یک ماه از اختتام آن و ارتقاء ذهن آگاهی پس از اختتام درمان کارآمدتر از درمان شناختی رفتاری است." و در نهایت " اثربخشی دو رویکرد درمانی، درمان شناختی رفتاری و درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت، در سطح نشانه های هیجانی و جسمانی افسردگی و مولفه بیش اشتغالی در رضایتمندی از خود پس از اختتام درمان و رضایتمندی از خود و مولفه سطح ذهن آگاهی آن با گذشت یک ماه از اختتام درمان برابر است. " نتیجه گیری: پیشنهاد می گردد با تلفیق دو رویکرد درمان شناختی - رفتاری و درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت، برای مبتلایان به افسردگی اساسی می توان نشانه های باقی مانده و پیش بین های عود را بطور قابل ملاحظه ای کاهش داد.