سابقه وهدف: پلورال افیوژن، در زمینه کثیری از بیماری ها رویت میگردد که دو گروه عمده آن، بد خیمی ها و سل می باشند. همه بیمارانی که به پلورال افیوژن مشکوک بودند، وارد مطالعه گشتند. آنالیز مایع پلور برای همه این بیماران انجام شده است. فعالیت ada در مایع پلور همه بیماران انجام شد. بیمارانی که اسمیر و کشت مایع پلور و یا خلط برای مایکوباکتریوم توبرکلوزیس مثبت بود و یا آنکه در بیوپسی پلور، گرانولوم کازیفیه دیده شده است به عنوان سل پلور در نظر گرفته شد. مطالعه به منظور بهره وری از تشخیص آدنوزین دی آمیناز (ada1)، ایزوآنزیم آدنوزین دی آمیناز (ada2) و غلظت اینترفرون گاما در نمونه پلور بیماران مبتلا سل می باشد.مواد و روش ها: روش انجام مطالعه توصیفی- تحلیلی و بصورت انتخاب 3 گروه با روش hk[hl vndncross sectional . نتایج: تعداد 103 بیمار مبتلا به پلورال افیوژن، سل و غیر سلی مورد بررسی قرار گرفت. 60 نفر مرد و بقیه زن بودند در 46% از بیماران (45 بیمار) بر اساس تعریف مطالعه، سل پلور تشخیص داده شد. آدنوزین دی آمیناز (ada1)، ایزوآنزیم آدنوزین دی آمیناز (ada2) و غلظت اینترفرون گاما توسط برنا مه ای آنالیزی و منحنی ها تجزیه و تحلیل شد.نتایج: افزایش از هر سه شاخص آنزیمی بیماران سلی مشاهده شد ولی در بیماران غیر سلی این افزایش تشخیص داده نشد. برش مقدار برای. آدنوزین دی آمیناز ، ایزوآنزیم آدنوزین دی آمیناز و اینترفرون گاما به ترتیب 40، 26 و 299 پیکو گرم بر میلی لیتر بود. افزایش قابل توجهی در میزان آنزیم های آدنوزین دی آمیناز، ایزوآنزیم آدنوزین دی آمیناز در بیماران سلی نسبت به بیماران با عفونت های بد خیمی نمایش داده شد. متوسط غلظت اینترفرون گاما در مایع پلور بیماران سلی 1514.2 پیکو گرم بر میلی لیتر بود (931.2-2187.5 پیکو گرم بر میلی لیتر) بود که 10 برابر بیشتر از مقدار متوسط از گروه دیگر از بیماران بود. تفاوت معنی داری بین بیماران مبتلا به عفونت بدخیم و افراد بیمار غیر سلی وجود داشت.نتیجه گیری: ada ، ada2 مایع پلور یک تست تشخیصی با حساسیت و اختصاصیت مناسب برای تشخیص التهاب پلورای سلی می باشد و اندازه گیری هر سه مارکر آنزیمی نشانگر عملکرد بالای تشخیصی برای سل در بیماران مبتلا به سل پلور بوده و بالا بودن میزان ada بیش از 95% احتمال بیماری سل را تایید می نماید.

هدف: این مطالعه به منظور بررسی موارد عفونت های مایکوباکتریوم در مبتلایان به بدخیمی های با منشأ خونی با استفاده از کشت آسپیره مغز استخوان و تست pcr در نمونه خون کامل و آسپیره مغز استخوان انجام شده است. روش مطالعه: این مطالعه به صورت یک بررسی مشاهده ای (observational) توصیفی – تحلیلی (descriptive-analytical) مقطعی (cross-sectional) انجام شده است. حجم نمونه مورد بررسی شامل 96 بیمار مبتلا به بدخیمی های با منشأ خونی بود که به بیمارستان شریعتی تهران مراجعه نموده بودند.یافته ها: کشت مغز استخوان در 10 نفر (4/10 درصد) از بیماران مثبت بود که هیچ یک مایکوباکتریوم نبودند و 5 مورد آلودگی، 2 مورد آسپرژیلوس، 1 مورد استرپتومایسس و 2 مورد بروسلا مشاهده شد. البته در pcr 3 بیمار (1/3 درصد) از نظر مایکوباکتریوم مثبت بودند. سن بیماران، جنسیت آنها، نوع بدخیمی و نیز دریافت پیوند مغز استخوان در بیماران تأثیری در مثبت بودن نتایج pcr نداشتند (p > 0.05).نتیجه گیری: در مجموع بر اساس یافته های حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه چنین استنباط می شود که بررسی و غربالگری از نظر عفونت های مایکوباکتریایی در مبتلایان به بدخیمی های با منشأ خونی باید به صورت دوره ای انجام گردد

هدف: این مطالعه به منظور بررسی فراوانی عفونت های مایکوپلاسما در نمونه های تناسلی و خلط بیماران در بیمارستان های تابعه دانشگاه آزاد اسلامی در سالهای 90-89 انجام شده است. روش مطالعه: در این مطالعه توصیفی مقطعی، 60 نفر مورد بررسی قرار گرفتند. از بیماران نمونه خلط یا نمونه واژن یا مایع منی گرفته شد و فراوانی عفونت مایکوپلاسمایی در آن تعیین گردید و حساسیت آنتی بیوتیک های موثر بر روی عفونت های مایکوپلاسمایی تعیین شد. یافته ها: 7/41 درصد دچار عفونت مایکوپلاسمایی بودند. میانگین سنی افرادی که عفونت مایکوپلاسمایی داشتند 35 سال و افرادی که عفونت مایکوپلاسمایی نداشتند 71/47 سال بود. نمونه ها در 84 درصد از موارد به آزیترومایسین، در 76 درصد از موارد به اریترومایسین و در 84 درصد از موارد به کلاریترومایسین حساس بودند. نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه چنین استنباط می شود که عفونت های مایکوپلاسمایی در کمتر از نیمی از نمونه های تناسلی و خلط دیده می شود که با جنسیت بیماران در ارتباط می باشد؛ اما ارتباطی به نوع نمونه ندارد.

این مطالعه به منظور مقایسه دو روش ایمونوفلورسانس و کشت در محیطهای انتخابی در تشخیص عفونت های لیستریا مونوسیتوژن در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان جواهری بین سالهای 89-88 انجام شده است. روش مطالعه : این مطالعه یک بررسی توصیفی مقطعی است که بر روی 105 خانم مراجعه کننده به بیمارستان جواهری طی سالهای 88 و 89 انجام شده است که به صورت متوالی مورد بررسی واقع شدند. یافته ها : در 3 بیمار (9/2 درصد) آزمون ایمونوفلورسانس مثبت بود، ولی کشت از نظر ایمونوفلورسانس در کلیه موارد منفی بود که نشان دهنده دقت 1/97 درصد برای آزمون ایمونوفلورسانس در تشخیص عفونت های لیستریایی است. در 34 خانم (4/32 درصد) کشت انجام شده از نظر سایر جرم ها مثبت بود که در 5 مورد انتروکوک و در 29 مورد استافیلوکوک اپیدرمیدیس بود. نتیجه گیری : در مجموع بر اساس یافته های حاصل از این مطالعه چنین استنباط می شود که عفونت لیستریایی شیوع چندانی در خانم های دچار سقط ندارد ، هر چند آزمون ایمونوفلورسانس دقت تشخیصی خوبی در این زمینه دارد.

هدف: این مطالعه به منظور بررسی فراوانی عفونت های باکتریال در کشت های روزانه آزمایشگاهی در آقایان مراجعه کننده به علت bph یا پروستاتیت به بیمارستانهای تابعه دانشگاه آزاد اسلامی تهران در سال 1389 انجام شده است. روش مطالعه: 73 فرد مبتلا به bph یا پروستاتیت در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند که از بیماران نمونه ادراری گرفته شد و فراوانی عفونت باکتریال در آن بر اساس کشت ادراری تعیین گردید و اثر سن، علائم بالینی و مدت بیمار و نیز سابقه عفونت ادراری بر عفونت باکتریال ارزیابی شد. یافته ها: 7/39 درصد از بیماران مورد بررسی عفونت ادراری داشتند. جرم های به دست آمده شامل e. coli (2/55 درصد)، پروتئوس (1/17 درصد)، سودوموناس (2/17 درصد) و سایر جرم ها (3/10 درصد) بودند. بین عفونت ادراری و سن بیماران ارتباط آماری معناداری وجود داشت (p < 0.05). نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه چنین استنباط می شود که عفونت های باکتریال در بیماران مبتلا به bph یا پروستاتیت عفونت های نسبتا شایعی بوده و باید تدابیری جهت کاهش میزان بروز آنها در این بیماران انجام شود.