امروزه ماشینهای مغناطیس دایم سنکرون خطی، کاربرد بسیار گسترده ای در صنعت پیدا کرده اند. خصوصاً در مواردی که نیاز به حرکت رفت و برگشتی باشد، کاربرد این موتورها بیش از پیش مشخص می شود. یکی از معایب این موتورها در مقایسه با موتورهای گردان، وجود نیروی بازدارنده است. این نیرو به عنوان عاملی مهم در ایجاد خطای تعیین موقعیت دقیق قسمت متحرک، شناخته می شود. در این پایان نامه ابتدا به روشهای مختلف تحلیل موتورهای سنکرون خطی مغناطیس دایم اشاره می شود و سپس از روش المان محدود به عنوان روش برتر استفاده خواهد شد. با استفاده از روش المان محدود، نیروی وارد بر قسمت متحرک محاسبه می شود و سپس با اعمال تکنیکهایی که در پایان نامه به آنها اشاره شده است، سعی در کاهش نیروی بازدارنده خواهیم داشت. در ادامه نشان داده خواهد شد که در مواردی با ایجاد تغییراتی هرچند ناچیز، می توان اثر نیروی بازدارنده را تا حد زیادی حذف کرد. نهایتاً بعد از اعمال تغییرات مورد نظر در ساختار و مدل موتور مورد نظر، مقادیر بهینه جهت مینیمم سازی هرچه بیشتر نیروی بازدارنده معرفی خواهند شد.