با ورود اعراب به ایران در دو قرن دوم و سوم هجری، مسلمانان ایرانی برای انتقال دانش و فن، زبان عربی را ابزار کار خود قرار دادند. از کتاب هایی که به زبان فارسی در قرن دوم و سوم نوشته شده اثری باقی نمانده است. در نیمه نخست قرن چهارم هجری، مانویان خط دینی خویش را برای نوشتن آثار فارسی به کار بردند.این متن ها بخشی از دست نوشته هایی است که در تورفان یافت شده اند، و هم اکنون در فرهنگستان علوم برلین- براندنبورگ نگهداری می شود. به عبارت دیگر این متن ها را باید از جمله کهن ترین آثار زبان فارسی به شمار آورد، و در واقع به زبانی نوشته شده که آن را شاید بتوان فارسی نو آغازین خواند. در این پژوهش پس از درآمدی بر ادبیات مانوی و تاریخچه ی تورفان در نخستین فصل و به بررسی کوتاهی از محتوای متن های مانوی فارسی نو آغازین در فصل دوم پرداخته شده و سپس این دست نوشته ها را معرفی و در ادامه تعدادی از این متن ها را انتخاب نموده و توضیحاتی درباره ویژگی های هر قطعه، داده شده است. در فصل سوم به حرف نویسی، آوانویسی و ترجمه این متن ها پرداخته، توضیحات لازم مفهومی، دستوری و یا ریشه شناختی آنها در فصل چهارم به همراه نتیجه گیری آورده شده است. و در فصل پایانی نیز واژه نامه-ای بر اساس متن های پژوهش تنظیم شده است