مقدمه: مهارت های ارتباطی، به رفتارها و اعمالی گفته می شود که شخص از طریق آن ها، قادر خواهد بود به نحوی با دیگران ارتباط برقرار کند که به ایجاد پاسخ های مثبت و اجتناب از عکس العمل های منفی منجر شود. توانایی برقراری ارتباط صحیح از مهمترین ویژگی های کارکنان بهداشتی- درمانی است که می تواند با شناخت بهتر نیازها و مشکلات گیرنده خدمات موجب کاهش خطاهای ارائه دهندگان خدمات و افزایش میزان رضایت مندی گیرندگان خدمات شود. مواد و روش انجام: این تحقیق، با هدف بررسی «تأثیر برنام? آموزش بهداشت بر ارتقای مهارت های ارتباطی میان فردی بهورزان دانشگاه علوم پزشکی سمنان» انجام شده است. بهورزان شاغل در خانه های بهداشت تحت پوشش چهار شهرستان سمنان و مهدیشهر، گرمسار و آرادان که تعداد کل آنها 70 نفر می باشد در مطالعه شرکت کردند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنام? سنجش مهارت های ارتباطی میان فردی می باشد. در این مطالعه جهت سنجش هر کدام از مهارت های ارتباطی مذکور، تعداد 4 مورد ارائه شده است. جهت تعیین مهارت ارتباطی میان فردی عمومی و اختصاصی، پرسشنامه ها به روش کتبی و خوداجرایی تکمیل شد. جهت آموزش مهارت های ارتباطی میان فردی به بهورزان گروه مداخله، از روش کارگاه آموزشی استفاده شد. 8 هفته پس از اتمام مداخل? آموزشی و با استفاده از پرسشنام? کتبی مشابه آزمون اولیه، آزمون ثانوی به طور هم زمان و در هر دو گروه مداخله و کنترل اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss و روشهای آماری استاندارد انجام شد. یافته ها: مقایسه ی میانگین نمرات مهارت های ارتباطی میان فردی عمومی و شش مهارت ارتباطی اختصاصی(سخن گفتن، گوش دادن فعال، تفسیر و شفاف سازی، سوال پرسیدن، بازخورد، تحسین و تشویق) در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل به صورت معنی دار افزایش یافت. تفاضل میانگین قبل و بعد از مداخله نیز در هر دو گروه آزمایش شد. در گروه مداخله میانگین در همه ی حیطه ها بجز گوش دادن فعال و مهارت تحسین و تشویق تفاوت معنی دار داشت ولی در گروه کنترل در هیچیک از حیطه ها تفاوت معنی دار دیده نشد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان که برگزاری کارگاه های آموزشی نقش مهمی در ارتقای مهارتهای عمومی و اختصاصی بهورزان بازی می کند و از این طریق با افزایش توانمندی آنها، می توان با ارتقای کیفیت خدمات، رضایت مندی مراجعان را فراهم کرد.