این پژوهش با هدف رسیدن به درکی عمیق تر درباره پدیده مقاومت کارکنان در برابر تغییر در دانشگاه ولی عصر از منظر کارکنان آن دانشگاه انجام شده است. راهبرد پژوهش، پدیدارشناسی تفسیری و مشارکت کنندگان در آن کارکنان (هیأت علمی و غیر هیأت علمی) دانشگاه ولی عصر بودند. نمونه گیری نوعی تا مرحله اشباع نظری انجام شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار maxqda استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که شش دسته عوامل فردی (یکنواخت طلبی، کوته-اندیشی، ترس از عدم اطمینان، بی علاقگی به کار، ترس از کاهش منافع مادی، ادراک ناامنی شغلی، هویت یابی شغلی، ادراک بی عدالتی و نداشتن مهارت)، شغلی (مدیریت نامطلوب مشاغل، گسستگی کارراهه شغلی و ناشایسته سالاری)، گروهی (انسجام گروهی)، مدیریتی (عدم ثبات مدیریت، عدم حمایت جدی مدیریت ارشد از برنامه های تغییر، مدیریت مبتنی بر آزمون و خطا، عدم تبیین چرایی تغییرات از سوی مدیریت و کم توجهی مدیریت به مشارکت کارکنان در تصمیم تغییر)، سازمانی (اعتماد اندک کارکنان به مدیریت ارشد، ضعف نظام ارزیابی عملکرد، ضعف اطلاع رسانی، ضعف در آموزش منابع انسانی، عدم نهادینگی فرهنگ تغییر مستمر و قانون سالاری مقطعی) و محیطی (فشارهای بیرونی و ضعف مقررات ابلاغی) در بروز مقاومت در برابر تغییر در این سازمان اثر دارند. همچنین، بر اساس یافته های پژوهش مشخص شد اعضای سازمان به لحاظ گونه شناسی مقاومت در برابر تغییر، به چهار گونه ستادی های پیشکسوت، نوپا و وابسته و صفی ها تقسیم می شوند.