در دهه های اخیر به دلیل توجه تک بعدی (عموماً اقتصاد محور) به مسایل کمی معماری و طراحی شهری در زنجان، فضاهای شهری از توجه به ابعاد کیفی زندگی دور مانده اند و این امر در دوره هایی منجر به از دست دادن بافت های ارزشمند و با هویت در مرکز شهر شده است. از زمانی که پروژه زینبیه غربی زنجان به عنوان نمونه شکست معماری منظر شهری مطرح گردید، انتظار این نبود که پروژه زینبیه شرقی پیش از قطعیت یافتن طراحی شهری و معماری آن عملیاتی شود. ولی پس از آن در سمت شرق نیز با انهــدام بافت های مرکزی شهر، پروژه گشایش معبر دلجویی- داودقلی مطرح شد که گویا تنها با هدف روانسازی ترافیک بوده است. چراکه پس از گذشت چهار سال هنوز سیمای نا مطلوبی از آن محور برای مردم و گردشگران باقی مانده است. با این وجود در حال حاضر معضلی به نام محور دلجویی و داودقلی داریم که تنها بار ترافیکی بخشی از شهر را به عهده گرفته و فاقد انتظاراتی است که از یک خیابان مطلوب شهری داریم. این پژوهش سعی دارد تا به این سوال پاسخ گوید که چه عوامل معمارانه ای می توانند در ظهور یک خیابان متمدن، با معماری واجد کیفیت و مطلوبیت که بتواند به اغلب نیاز های امروزین یک فضای عمومی فعال شهری پاسخ گوید، دخیل باشند؟ این پژوهش با تکیه بر تئوری معماری منظر و مطالعه مسایل اجتماعی و روانشناسی (با روش های نظر سنجی و مشارکت جامعه بهره بردار)، در حوزه معماری، مولفه های کارآمدی و کیفیتی محیط های شهری را شناخته و بر اساس این مولفه ها و با توجه به واقعیت های موجود، چارچوب طراحی معماری محور دلجویی_ داودقلی را به همراه ضوابط توسعه و مداخله در محور مذکور را پیشنهاد می دهد.