چکیده: مقدمه : تمرینات تناوبی شدید به عنوان یک رویکرد موثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه به کار گرفته می شود. اثر این گونه تمرین ها بر سازگاری های فیزیولوژیک دختران تکواندوکار که منجر به افزایش اجرای هوازی و بی هوازی آنان می گردد تا کنون بررسی نشده است بنابراین مطالعه ی حاضر با هدف یافتن تاثیر تمرینات تناوبی شدید کوتاه مدت (hit) بر اجرای هوازی و بی هوازی تکواندوکاران نوجوان دختر انجام شد. مواد و روش ها: 9 آزمودنی با میانگین سنی بین 14 تا 18 سال به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند که به طور تصادفی در دو گروه hit1=n=5 و hit2=n=4 با نسبت کار : ریکاوری متفاوت تقسیم شدند تمرینات شامل 6 جلسه تمرین در 2 هفته هر هفته 3 جلسه انجام شد. آزمون ها به صورت پیش و پس آزمون شامل : تست 30 ثانیه ای وینگیت پا برای سنجش توان بی هوازی تست غلظت لاکتات برای سنجش حداکثر غلظت لاکتات و تست شاتل ران برای سنجش توان هوازی در آکادمی ملی المپیک انجام شد. تمرینات در هر دو گروه در حجم کل تمرین همسان سازی شده بود و فقط تفاوت در زمان انجام کار وجود داشت به این صورت که در گروه hit1 3 جلسه هفته ی اول کار با 120 درصد vo2max به مدت 60 ثانیه و ریکاوری به مدت 30 ثانیه در کل به مدت 10 دقیقه انجام شد. در هفته دوم همین شدت ها در مدت 15 دقیقه انجام شد. در گروه hit2 زمان کار 90 ثانیه با شدت 120 vo2max و 30 ثانیه ریکاوری با شدت 70 درصد به مدت 10 دقیقه انجام شد و در هفته دوم با همان شدت ها به مدت 15 دقیقه انجام شد سپس پس آزمون با همان شرایط یکسان در پیش آزمون انجام شد. از آزمون کولموگروف اسمیرنوف برای تعیین نحوه توضیح داده ها انجام شد و با تایید نرمال بودن از آزمون پارامتریک t مستقل برای تعیین تغییرات بین گروهی و t وابسته برای تغییرات درون گروهی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که اجرای پروتکل های تمرین hit بر vo2max و زمان رسیدن بر vo2max در هر 2 گروه تاثیر معناداری داشته است همچنین بین 2 گروه hit در مورد هیچ کدام از متغیر ها تفاوت معناداری دیده نشد. نتیجه گیری : با توجه به افزایش معنادار در vo2max و زمان رسیدن به vo2max در هر دو گروه به نظر می رسد زمان طولانی تری برای بهبود فاکتور های اجرای هوازی و بی هوازی لازم است.