این پژوهش دارای چندین بعد است که همگی در پی پاسخ گویی به این پرسش است که در شهرهایی با پیشینه فرهنگی دیرین مانند شهرضا، فضاهای مسکونی را چگونه باید طراحی کرد؟ آیا می توان برای خانه ها الگوی خاصی در نظر گرفت؟ چگونه می توان الگویی برای سکونت در نظر گرفت که منطبق با چهار چوب های رفتاری امروز مردم شهر باشد؟ چگونه می توان سکونت در شهرضا را با حفظ هویتش بازیابی کرد و مسکنی منطبق با نیاز های امروز و با امکانات نوین طراحی کرد که شیوه زندگی مردم را مخدوش نکرده و با آن سازگار باشد؟ با توجه به این که محله های جدید ساخته شده زیر نظر شهرسازان بدون توجه به مسائل بوم شناختی، اقلیمی و نیز مولفه های اجتماعی، فرهنگی و تاریخی قشری که در آن سکنی گزیده اند، از نظر بسیاری از صاحب نظران بی هویت وناسازگار با زندگی روزمره مردم هستند و در بهترین حالت می توانند نقش خوابگاهی بزرگ را ایفا کنندکه هیچ گونه تعلقی در ساکنین به وجود نمی آورد.(معلمی 1386) هم چنین با توجه به مهاجر پذیری شهر، افزایش جمعیت، تغییر الگوی اقتصادی (از کشاورزی و باغ داری به خدماتی و آموزشی) و ارتقاء سطح رفاهی و اقتصادی مردم، طی مشاهده های انجام شده به نظر می رسد، خانه های سنتی و بزرگ قبل و آپارتمان های شهری جدید جوابگوی نیاز امروزین ساکنان نمی باشند. اگر فرض شود زندگی انسان الگویی دارد پس فضای زندگی اش نیز از الگویی پیروی می کند. این مسئله لزوم تامل در مورد الگوی سکونتی مردم شهر را مشخص می نماید. بنابراین اهداف این پژوهش موارد زیر در نظر گرفته شد : - دستیابی به الگوی سکونتی مناسب که آسایش مادی (برآورده شدن نیاز های فیزیکی ) و معنوی (مهم ترین آن طبق بحث های بالا نیاز به حس تعلق به مکان است) ساکنین را فراهم کند. - استفاده از پتانسیل بالقوه فرهنگ بومی برای خلق فضاهایی جهت حفظ تعاملات اجتماعی موجود در منطقه. - برآورده ساختن توقعات مردم از مکان زندگی روزمره شان با حفظ هویت بومی لذا در این تحقیق ابتدا به مرور مفاهیمی چون سکونت، هویت، احساس تعلق و موارد مرتبط پرداخته شده است. در کنار آن با شناخت واقعیت ها و شرایط بیرونی حاکم بر زندگی روزمره مردم، واحد همسایگی ای بر اساس الگو پیشنهادی طراحی شده است. البته نتایج ارائه شده مبنی بر مطالعات این پژوهش می باشد و امید است در آینده با اصلاح وتکمیل آن به الگویی مناسب تبدیل شود. روش تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی، به وسیله جمع آوری اطلاعات مرتبط با معماری بومی منطقه و تحلیل محتوا و مورد کاوی است. برای جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و روش های میدانی (مشاهده، تصویربرداری) استفاده شده است.