انسان در طول زندگی اجتماعی خویش، شاهد حوادث و بلایای طبیعی بوده و هست که همواره زندگی اش را تهدید می ‎کرده و از آغاز زندگی جمعی، به دنبال گریز از حوادث و یا یافتن محلهای مناسب و اَمن برای خود بوده است. از وحشتناک‎ترین حوادث، «زلزله» است که آثار مخّرب آن بر همگان معلوم است که حتی اثرات آن به نسلهای آینده بشر نیز منتقل می‎گردد. کشور ایران از جمله مناطق زلزله‎خیز جهان است و تا به حال بارها زلزله باعث ویرانی و فجایع انسانی شده، از قبیل زلزله طبس، بم و .... یکی از این لرزش‎های بزرگ زمین در تابستان سال 1341 در منطقه عمومی بوئین‎زهرا رخ داده که روستاهای اطراف را نیز تقریباً به صورت صد در صد تخریب نموده است. از آن جمله روستای «دانسفهان» که کاملاً تخریب شده و از نو و در جای دیگری روستا بازسازی شده است. تحقیق حاضر ضمن پرداختن به بافت فرهنگی، اجتماعی روستای دانسفهان، به تخریب روستا و خانه‎های اهالی پرداخته و همچنین در بازسازی روستای فوق دنبال پذیرش یا عدم پذیرش مردم، از خانه‎ای جدید بوده که البته در دانسفهان نقشه‎های خوبی ریخته و براساس آن خانه‎ها ساخته شده ولی در روستاهای مجاور به دلیل همگون نبودن با فرهنگ مردم، از خانه‎های جدید به عنوان آغل دامها استفاده می‎کرده‎اند! لذا لازم به نظر می‎رسد پس از هر زلزله‎ای به مواردی نظیر: 1ـ بازسازی براساس نیازهای مردم محل، 2ـ هنگم اسکان موقّت و حضور امدادگران، بافت فرهنگی و آداب و رسوم مردم تحت‎الشعاع قرار نگیرد و یا کمتر دگرگونی را شاهد باشیم و 3ـ مشورت با اهالی در چگونگی ساخت منازل و اماکن عمومی و ... . راحتی و آسایش، پس از زلزله، می‎تواند آلام و دردهای مردم را تسکین بخشد کما اینکه 6 شرکت در بازسازی دانسفهان نقش داشته‎اند که پس از زلزله موجبات راحتی مردم را فراهم آورده‎اند ولی در روستاهای مجاور کارشناسی صورت نگرفته و بازسازی‎ها تعجیلی و در برخی نقاط به هدر دادن پول و انرژی منجر گردیده است.