شیعیان بغداد در دوره آل بویه، به دلیل فضای باز فرهنگی ایجاد شده و اندیشه های عقل گرایانه حاکم بر آن، توانستند با نگارش کتاب های متعدد در علوم مختلف از جمله تاریخ، نقش مهمی در تولید علم ایفا نمایند که به جز چند کتاب معروف، سایر منابع تاریخی آنان با کمترین توجه و اقبال در معرفی روبرو شده اند. برای درک جایگاه و نقش واقعی شیعیان در پیشبرد علم تاریخ در این دوره، بررسی و شناخت تمامی این منابع امری ضروری است. در اهمیت نوشته های تاریخی شیعیان در دوران حاکمیت آل بویه همین بس که بدانیم تعدادی از این کتاب ها، از جمله بزرگ ترین منابع تاریخی اسلام محسوب می شوند، این نوشتار به دنبال آن است تا با بررسی سایر کتاب های تاریخی شیعیان بغداد در این دوره، در روشن ساختن هر چه بیشتر این نقش علمی، قدمی برداشته باشد. این کار، به روش تاریخی و به گونه توصیفی، تحلیلی مبتنی بر منابع کتابخانه ای صورت پذیرفته است.