در چند دهه اخیر روش های بهینه سازی که بر پایه رویکرد هوش مصنوعی توسعه یافته اند، موفقیت های چشم گیری در حل موثر و کارایی مسائل بهینه سازی بدست آورده اند. روش هایی چون الگوریتم ژنتیک، جستجوی ممنوع، شبیه سازس تبریدی، شبکه عصبی و...قابلیت های خود را در حل مسایل بزرگ علمی به خوبی نشان داده اند. در این پایان نامه از یک مدل شبکه عصبی بازگشتی برای حل مساله تخصیص و کوتاهترین مسیر استفاده کرده ایم. ایده اصلی جانشینی مساله تخصیص با یک مساله برناریزی خطی است. بر طبق قضیه بهینگی، قضیه تحلیل تحدب، قضیه پایداری لیاپانف و اصل تغییرناپذیری لازال، نقطه تعادل شبکه عصبی جواب بهینه مساله اصلی است و بر عکس. نشان داده می شود که شبکه عصبی ارائه شده در حالت لیاپانف پایدار می باشد و همگرای سراسری به جواب بهنه مساله تخصیص است.