فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی و پایان یافتن نظام دوقطبی به تغییر و بازتعریف ماهیت روابط اروپا و آمریکا (معروف به روابط فراآتلانتیکی) منجرگردید. اگرچه آمریکا به تنها ابرقدرت جهان تبدیل شد، اما پیامدهای برچیده شدن نظام دوقطبی و بحران های منطقه ای امنیت اروپا را تهدید می کرد. در این شرایط موفقیت در هم گرایی اقتصادی، اروپاییان را ترغیب به استقلال نظامی و سیاسی گرداند. روندی که با بروز برخی اقدامات توازن طلبانه با ایالات متحده آمریکا مقارن گردید. این توازن طلبی از طرق غیرنظامی و غیرمستقیم بوده و بر بسترهای اقتصادی و فرهنگی تأکید داشت، لذا به تعبیر برخی «توازن طلبی نرم» نام گرفت. در این پژوهش پس از تعریف و ارزیابی نظریه توازن طلبی نرم که ریشه در نظریه ی واقع گرای توازن قدرت دارد، به بررسی رفتارهای تقابل گرایانه اروپا در برابر آمریکا در دوران جنگ سرد و پس از آن پرداخته، سپس با تأکید بر «سیاست خارجی و دفاعی اروپا» و «پرونده ی هسته ای ایران»، انگیزه ها و سازکارهای توازن طلبی نرم اروپایی در مقابل آمریکا توصیف و تحلیل می شود. در این گذار جلوه های آمریکاستیزی اروپایی نیز مورد توجه قرار می گیرد.