این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی شناختی- رفتاری بر بهبود نظم جویی شناختی هیجان، بازسازی طرحواره های شناختی ناسازگار و کاهش تعارضات زوجین ، انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی بوده است. نمونه اماری این پژوهش شامل 20 زوج که با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به طور تصادفی به دوگروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش، هشت جلسه زوج درمانی شناختی- رفتاری دریافت کرده، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه های تعارضات زوجین (mcq ) ،پرسشنامه نظم جویی شناختی هیجان ( cerq) و پرسشنامه فرم کوتاه طرحواره های یانگ (sq-sf) بوده است. نتایج نشان میدهد که پس از اجرای مداخله یاد شده ، میزان تعارضات زناشویی در گروه ازمایش در مقایسه با پیش آزمون و گروه کنترل به طور معناداری کاهش(05/0>p) داشته،همچنین، نظم جویی شناختی هیجان افزایش و طرحواره های ناسازگار کاهش یافته است.

این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی زوج درمانی هیجان محور و راه حل محور بر افزایش شادمانی زناشویی و اصلاح نگرش های ارتباطی ناکارآمد زوجین مراجعه کننده به دفاتر حمایتی شهرستان نیشابور می باشد این پژوهش به لحاظ هدف از نوع کاربردی، و از نظر روش نیمه آزمایشی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل صورت گرفت. جامعه ی آماری کلیه زوجینی بودند که به علت اختلاف و ناسازگاری های زناشویی به دفاتر وکالت شهرستان نیشابور، در سال 1392-91 مراجعه نمودند و از بین آنها 15 زوج با استفاده از نمونه گیری در دسترس و جایگزینی تصادفی در دوگروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. داده ها به کمک مقیاس شادمانی زناشویی(mhs؛ آزرین و همکاران، 1973) و پرسشنامه باورهای ارتباطی( rbq؛ رومنس و دی بورد، 1995) جمع آوری شد. سپس گروه های آزمایش 8 جلسه (5/1 ساعته) تحت زوج درمانی قرار گرفتند. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ی خاصی دریافت نداشتند. پس از پایان جلسات پس آزمون برای هر سه گروه اجرا شد. سپس با استفاده از تحلیل کوواریانس دو متغیره برای مقایسه اثربخشی درمان های انجام شده و کواریانس یافته های به دست آمده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش فرضیه های تحقیق را تائید و نشان داد که زوج درمانی هیجان محور و راه حل محور به صورت معنا داری موجب افزایش شادمانی زناشویی و بهبود نگرش هایارتباطی زوجین گردیده است. نتایج، اثربخشی بالاتر زوج درمانی هیجان را بر شادمانی زناشویی نشان داد. همچنین نتایج نشان دهنده ی، اثربخشی بالاتر زوج درمانی راه حل محور بر اصلاح نگرش ارتباطی ناکارآمد می باشد.

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی طرح تایم (غنی سازی ازدواج) بر رضایت زناشویی و هوش معنوی روی زنان مراجعه کننده به مرکز مشاوره ناجا انجام شد. پژوهش حاضر یک پژوهش کاربردی و از نوع شبه آزمایشی است که در آن از پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری در این پژوهش زوجهای مراجعه کننده به مرکز مشاوره نیروی انتظامی شهر مشهد بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس 30 زن انتخاب شدند و بر مبنای جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. داده ها به کمک پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ، و پرشسنامه هوش معنوی که در هر دو گروهِ آزمایش و کنترل جمع آوری شد. گروه آزمایش بنا به هدف طرح، آموزشهای طرح تایم (غنی سازی) را 10 جلسه 2 ساعته دریافت کردند، در حالی که در مورد گروه کنترل مداخله ای صورت نپذیرفت. بعد از پایان دوره ی آموزشی، مجدداً پرسشنامه های مذکور در مرحله پس آزمون اجرا شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و آزمون تحلیل کوواریانس (ancova) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش طرح تایم (غنی سازی ازدواج) موجب افزایش رضایت زناشویی (000/0p<)، هوش معنوی (002/0p<) که کمتر از 05/0است اعضای گروه آزمایش را به همراه داشته است. با 95 درصد اطمینان می توان گفت که طرح تایم (غنی سازی ازدواج) باعث افزایش رضایت زناشویی، و بهبود هوش معنوی گردیده است.

چکیده: نوجوانی یک دوره بحرانی در زندگی است. الگوهای رفتاری مهم که می¬توانند بر سراسر زندگی فرد تأثیر بگذارند در این دوران شکل می¬گیرند. بنابراین این پژوهش با هدف پیش بینی رفتار پرخطر نوجوانان براساس سبک های دلبستگی، هویت و هیجان خواهی انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی است. نمونه پژوهش شامل 180 نفر از نوجوانان مراجعه کننده به کانونهای اصلاح تربیت و پایگاه بهداشت شهر مشهد است که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای به دست آوردن داده ها از پرسشنامه هیجان خواهی(assi )، پرسشنامه سبک های دلبستگی هازن و شیور،پرسشنامه¬ی سبک¬های هویت و مقیاس خطر پذیری نوجوانان ایرانی (iars) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین هیجان خواهی و بروز رفتار های پر خطر در نوجوانان ارتباط مستقیم معناداری، بین متغیرهای سبک دلبستگی ایمن و بروز رفتار های مخاطره¬آمیز ارتباط معکوس و معناداری، بین متغیرهای سبک دلبستگی ناایمن اجتنابی و بروز رفتارهای مخاطره¬آمیز ارتباط مستقیم معناداری، بین متغیرهای سبک دلبستگی ناایمن اجتنابی و بروز رفتار های مخاطره¬آمیز ارتباط مستقیم معناداری، بین متغیرهای سبک اطلاعاتی و بروز رفتار های مخاطره¬آمیز ارتباط معکوس معناداری، بین متغیرهای سبک هنجاری و بروز رفتار های مخاطره¬آمیز ارتباط مستقیم معناداری و بین متغیرهای سبک سردرگم ـ اجتنابی و بروز رفتار های مخاطره¬آمیز ارتباط مستقیم و معناداری وجود دارد .

هدف از اجرای این پژوهش مقایسه اثر بخشی نقاشی درمانی و بازی درمانی بر خود پنداره و پرخاشگری دانش آموزان پسر دارای اختلال یادگیری شهر مشهد بود. بر این اساس، در قالب یک مطالعه نیمه تجربی همراه با گروه کنترل و با ارزیابی به صورت پیش آزمون، پس آزمون ، تعداد 30 دانش آموز پسر مقطع دوم، سوم و چهارم ابتدایی دارای اختلال نارساخوانی شهر مشهد به شیوه در دسترس انتخاب و در مرحله دوم به شیوه تصادفی به گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند (n2=10=n2=n1). آزمودنی های یکی از گروه های آزمایش یک دوره هشت جلسه ای به صورت هفتگی مداخله نقاشی درمانی دریافت کردند، و آزمودنی های گروه دوم نیز هشت جلسه تحت مداخله بازی درمانی قرار گرفتند در حالی که آزمودنی های گروه کنترل چنین مداخله ای دریافت نکردند و در لیست انتظار قرار گرفتند. آزمودنی های سه گروه با استفاده از فرم کودک مقیاس خودپنداره کودکان پیرز – هریس و پرسشنامه پرخاشگری کودکان agq مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که هم ارائه مداخله بازی درمانی و هم نقاشی درمانی باعث کاهش شدت پرخاشگری آزمودنی های گروه آزمایش و بهبود خودپنداره مثبت آنها در مرحله پس آزمون می شود (05/0p<). اما نتایج مداخله مربوط به بازی درمانی نسبت به نقاشی درمانی در کاهش پرخاشگری و افزایش خودپنداره موثرتر بوده است. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت ارائه مداخله مبنی بر بازی درمانی و نقاشی درمانی در کاهش شدت پرخاشگری و بهبود خودپنداره مثبت در دانش آموزان پسر مبتلا به اختلال یادگیری موثر بوده است اما بازی درمانی نسبت به نقاشی درمانی در کاهش پرخاشگری و بهبود خودپنداره مثبت نقش موثرتری داشته است. بنابراین با استفاده از این روش مداخله ای می توان در جهت بهبود خودپنداره مثبت دانش آموزان دارای اختلال یادگیری و کاهش پرخاشگری این کودکان استفاده کرد.

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش مهارت های ارتباط میان فردی بر خود کارآمدی و فرسودگی شغلی کارکنان سازمان تأمین اجتماعی شهر مشهد صورت پذیرفت. روش پژوهش: روش پژوهش، شبه آزمایشی و از نوع پیش¬آزمون- پس¬آزمون با گروه کنترل بود. نمونه شامل 30 نفر از کارکنان سازمان تأمین اجتماعی شهر مشهد بودند که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. قبل و بعد از اجرای آموزش مهارت های ارتباط میان فردی آزمون¬های فرسودگی شغلی مسلش و خودکارآمدی عمومی بر روی اعضای نمونه اجرا شد. اعضای گروه آزمایش در دوره¬ای یک ماه و نیمه آموزش مهارت ارتباطی (10 جلسه، به مدت90 دقیقه) را دریافت کردند، اما به گروه کنترل مداخله خاصی ارائه نشد. به منظور تجزیه و تحلیل داده¬ها علاوه بر روش¬های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، از روش¬های آمار استنباطی (آنکوا و مانکوا) نیز استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد آموزش مهارت¬های ارتباطی میان فردی باعث بهبود خودکارآمدی عمومی گروه آزمایش شده است. نتایج آزمون آنکوا نیز نشان داد آموزش مهارت¬های ارتباطی میان فردی باعث کاهش فرسودگی شغلی در گروه آزمایش شده است. یافته ها : نتایج این پژوهش موید این مهم است که آموزش مهارت¬های ارتباطی میان فردی می¬تواند باعث کاهش فرسودگی شغلی و افزایش خود کارآمدی عمومی کارکنان شود.