پس از ورود اسلام به ایران، مقابله با خود برتربینی اعراب و تحقیر آن ها باعث شکل گیری نهضتی به نام شعوبیه شد. طرفداران این نهضت معتقد بودند که نژاد ایرانی بر نژاد عربی، برتری دارد. در این راستا افراد این نهضت برای رسیدن به اهداف خود به اقداماتی دست زدند؛ از جمله اقدامات آن ها توجه به ادبیات پارسی بود تا از طریق شعر، نثر، تالیف و ترجمه به هدف اصلی خود که اعاده ی استقلال از دست رفته ی ایرانی بود برسند. در دوران اسلامی هم این روند با احیاء زبان فارسی توسط دهقانان، و حکومت های ایرانی بخصوص سامانیان و در نهایت با شاهنامه ادامه یافت. نفوذ ایرانیان در دربار خلافت عباسی و بر عهده گرفتن تمام امور توسط آنان، باعث شد که پادشاهان ایران باستان در تمام امور الگوی آنان قرار گیرد. این روند با قیام های پیاپی سیاسی و دینی توسط قهرمانان ملی چون بابک، مقنع، سنباد و... که به ظاهر برای انتقام ابومسلم شکل گرفته بودند؛ ادامه یافت و در نهایت با تشکیل حکومت های ایرانی چون طاهریان و صفاریان و زیاریان و آل بویه و سامانی ادامه پیدا کرد. در این خصوص نهضت ها و حکومت های ایرانی برای مشروعیت بخشیدن به حکومت-های خود به اقداماتی در راستای احیای ایران باستان دست زدند. در این راستا بود که قیام های شکل گرفت که در صدد احیای دین زرتشت و دیگر ادیان ایران باستان بودند. در این پژوهش سعی بر این شده تا نگرش به تاریخ ایران باستان از ورود اعراب به ایران تا غزنویان مورد بررسی قرار بگیرد.