هدف از پژوهش حاضر، تعیین پیش بینی کننده های صمیمیت زناشویی و تدوین مدل بومی افزایش صمیمیت براساس عوامل پیش بینی کننده آن در زوجین شهر اصفهان بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. پژوهش در سه بخش کیفی، کمی و تدوین مدل انجام گرفت. در بخش کیفی، پس از تعیین عوامل پیش بینی کننده صمیمیت زناشویی براساس مبانی نظری، مصاحبه نیمه ساختاریافته با 10 زوج و 10 مشاور خانواده انجام گرفت. پس از مقوله بندی، کدگذاری و محاسبه فراوانی درصدی عوامل به دست آمده، پرسشنامه های مناسب برای اندازه گیری هر عامل تهیه شدند. پرسشنامه ها عبارت از پرسشنامه صمیمیت زناشویی، شخصیت پنج عاملی فرم کوتاه، سبک دلبستگی کولینز و رید، مهارت های ارتباطی کوئین دام، سبک-های اداره تعارض بین فردی، الگوهای ارتباطی، سازگاری زوجی اصلاح شده، آسیب شناسی تعاملی زوجین با خانواده همسر و فرم اطلاعات جمعیت شناختی محقق ساخته بودند. جامعه مورد مطالعه، زوجین شهر اصفهان بودند که تعداد 200 زوج به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندمتغیری و نرم افزار spss-19 تجزیه و تحلیل شد. نتیجه آزمون t همبسته نشان داد که بین نمرات صمیمیت زناشویی زنان و مردان تفاوت معناداری وجود دارد. نتایج رگرسیون گام به گام هم نشان داد که عامل توافق و همفکری در زنان و مردان دارای بیشترین سهم در پیش بینی صمیمیت زناشویی بودند. هم چنین عوامل پیش بینی کننده در زنان در مجموع 90 درصد صمیمیت زناشویی را تبیین کردند. این عوامل در مردان 79 درصد صمیمیت زناشویی را پیش بینی کردند. در نهایت، معادلات پیش بینی صمیمیت زناشویی در زنان و مردان به دست آمدند. سپس مدل افزایش صمیمیت زناشویی براساس عوامل پیش بینی کننده آن، تدوین شد.