همواره زندگی راحت و ایمن رویایی ازلی برای بشریت بوده است. تحقق این رویا، مستلزم وجود فضاهایی مناسب برای سکونت، کار، حمل ونقل و سایر ملاحظات از قبیل مسائل زیست محیطی، دغدغه انرژی و .... می باشد. حال آنکه، فراهم آوردن فضای مناسب برای پاسخگویی به این نیاز، همواره در بسیاری از مناطق جهان به علت کمبود فزاینده زمین شهری دشوارتر می شود. میدان تاریخی راه آهن، معرف دروازه ریلی شهر تهران، در ترکیب با فضای مقابل ایستگاه، به دلیل مسائلی همچون نابسامانی بافت اطراف، کمبود فضای سبز، تداخل پیاده با سواره، وجود موانع فیزیکی ایستا و متحرک در پیاده روها، رعایت نکردن حق تقدم عابر پیاده توسط رانندگان وسایل نقلیه، آموزش ناکافی، ضعف مدیریت آلودگی های بصری، صوتی و زیست محیطی و ... عملکرد خود را به عنوان یک میدان شهری سرزنده و با هویت از دست داده و تنها به عنوان یک گره عبوری ایفای نقش می کند. با در نظر گرفتن مسائل فوق، بهره برداری از فضای زیرزمینی راه حل مناسبی برای مقابله با اینگونه مشکلات می باشد. پیشرفت های اخیر در تکنولوژی های مرتبط با موضوع، توسعه دهندگان شهری را قادر ساخته تا بر موانع معمول در برابر ساخت وسازهای زیرزمینی فائق آمده و با توجه به یکپارچگی توسعه رو سطحی و زیر سطحی، ساخت و سازها را با سرعت چشمگیری به پیش ببرند. در این پژوهش تلاش شده است تا با بهره گیری از توسعه های زیر سطحی در راستای ارتقای کیفیت فضایی میدان راه آهن تهران و محدوده اطراف آن اقدام شده و نقشی موثر در تقویت این کانون شهری با ارزش ایفا گردد. به این منظور ابتدا جهت تدوین چارچوب نظری تحقیق، مفاهیم کلیدی در ارتباط با چگونگی ارتقای کیفیت فضاهای شهری مورد بررسی قرار گرفته اند. پس از آن، با مطالعه نمونه های موردی مشابه موفق داخلی و خارجی، معیار ها و شاخص های طراحی جهت پیاده مدار کردن مجموعه استخراج گردیده است. در ادامه پس از شناخت و تجزیه و تحلیل نتایج حاصل از بررسی اسناد و مدارک، پرسشنامه و برداشت های میدانی، راهبرد ها و راه حل های طراحی در جهت دستیابی به اهداف تحقیق ارائه گردیده است.