سازمان همکاری شانگهای نیز که نهایتاً در پی احیای ابرقدرتی شرق و تحقق هژمونی مرکب جهانی و تشکیل بلوکی از قدرت است از جمله بازیگرانی است که قابلیت مطرح شدن به مثابه یک قطب قدرت در نظام بین الملل را داراست. اما با توجه به انگیزه ها و قابلیت ها و نیز موانع و ضعف های شانگهای در این مسیر و همچنین با در نظر گرفتن واقعیت وضعیت وابستگی و تبعیت اعضاء این سازمان از غرب؛ در اکثر معادلات بین المللی، این سازمان نمی تواند اهرم مناسبی علیه تحرکات غربی به حساب آید. بنابراین سازمان همکاری شانگهای در آینده نزدیک ظرفیت ایجاد قطبی از قدرت را خواهد داشت که توان همپایگی اقتصادی- استراتژیکی لازم با قدرت هژمون ایالات متحده را دارا باشد.از این رو اگر مفهوم چند جانبه گرایی را به معنای جهان چند قطبی در نظر بگیریم، این سازمان طی آینده ای قابل پیش بینی موفقیتی را در روند چند جانبه گرایی در نظام بین الملل نصیب خود نخواهد کرد. مگر آنکه اصطلاح چند جانبه گرایی را جدا از معنای چند قطبی بدانیم که در این صورت باید گفت چند جانبه گرایی نیز به طور یک جانبه در دست ایالات متحده خواهد بود.