نظریه ی سلول های بنیادی سرطانی اولین بار در سال 1937 توسط furth و kahnپیشنهاد شد. بر اساس این نظریه، جمعیت کوچکی از سلول ها با خاصیت بنیادی در بافت های سرطانی وجود دارد که مسئول شروع ایجاد تومور هستند. هم چنین بر این اساس مفاهیم دیگری از سرطان مثل عود بیماری پس از درمان و متاستاز قابل توجیه است. در سال های اخیر دلایلی مبنی بر رد این نظریه مطرح شد. بنابراین استفاده از مارکر های معتبر برای شناسایی این سلول ها حائز اهمیت است و از مهم ترین این مارکرها sox2 و oct4 هستند. sox2 به عنوان یک فاکتور رونویسی در سلول های بنیادی افزایش بیان دارد در نتیجه افزایش بیان آن در بافت سرطانی نسبت به بافت طبیعی می تواند یک دلیل قابل قبول برای پذیرش نظریه ی سلول های بنیادی سرطانی باشد. oct4 هم یک فاکتور پرتوانی است که در بسیاری از مطالعات به عنوان مارکر سلول های بنیادی سرطانی مورد استفاده قرار می گیرد. oct4 دارای سه ایزوفرم است (oct4a، oct4b و oct4b1 ) که فقط oct4a در پرتوانی نقش دارد و دو ایزوفرم دیگر oct4b و oct4b1 در مواقع استرس سلولی افزایش بیان دارند. علاوه براین، ژن oct4 دارای 8 ژن کاذب است که ژن کاذب 1 به نام oct4p1 دارای 98? همولوژی با oct4a است. در نتیجه بررسی دقیق بیان oct4a می تواند به درک بهتر این نظریه کمک کند. در این تحقیق با مطالعات بیوانفورماتیکی اختصاصی ترین پرایمر برای oct4a طراحی شد و هیچ گونه بیانی از oct4a در بافت های سرطانی مشخص نگردید. هم چنین بیان sox2 در بافت های طبیعی، بدخیم و خوش خیم مورد بررسی قرار گرفت. افزایش بیان این ژن در بافت های بدخیم نسبت به طبیعی (p value=0.0061) و بافت خوش خیم نسبت به طبیعی (p value=0/0159) بیانگر بنیادی شدن سلول ها در بافت خوش خیم و بد خیم است.