جمال الدین از بزرگان شعرای عراق و سخن سرایان نامور قرن ششم است و اشعارش حاوی عمده ی فنون نظم از غزل و مدح و حکمت و رعظ می باشد و غالباً لطیف و دلکش است و گاهی نیز مضامین دلپسند دارد و با آنکه نتایج طبعش آب روان را ماند و آثار تکلف در آنها کمتر محسوس است از تأثیر قواعد بلاغت و صناعت سازی فکر هم عاطل نیست و ب آن همه دقایق به سهولت عبارت و سادگی ترکیب ممتاز است. او در فن قصیده سبک خاص ندارد و بیشتر قصاید وی به تقلید از سنایی و در طریقه ای شبیه به رویه ی انوری یا مسعود سعد سروده شده و به پایه ی قصاید آنان نرسیده است. نگارنده در این پایان نامه به بررسی و تحلیل قصاید استاد جمال می پردازد. برای این منظور پس از بیبان کلی شرح احوال و آثار شاعر و بیان خصوصیات عصر وی به تحلیل قصاید از جنبه های ادبی و محتوایی و عروضی می پردازد.