هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی خودتنظیمی بر رضایت زناشویی، سبک-های هویتی و حل مسئله خانواده بود. روش: بدین منظور، در یک پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل تعداد 10 زوج مراجعه کننده به روانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب و مراکز مشاوره شهر کاشمر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. زوج های گروه آزمایش در معرض مداخله 8 جلسه ای زوج درمانی خودتنظیمی قرار گرفتند، در حالیکه گروه کنترل در معرض چنین مداخله ای قرار نگرفتند. مقیاس زوجی اینریچ (ecs)، پرسشنامه هویت بنیون و آدامز (omeis-2) و حل مسئله خانواده (fps) در مورد افراد شرکت-کننده اجرا گردید. داده های پژوهش به کمک نرم افزار آماری spss-20 و با استفاده از شاخص های آمار توصیفی، آزمون t مستقل، خی دو و تحلیل کوواریانس (ancova) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که زوج درمانی خودتنظیمی باعث افزایش میزان رضایت زناشویی و مهارت های حل مسئله زوج های گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل می شود. همچنین، زوج درمانی خودتنظیمی باعث افزایش چهار بعد رضایت زناشویی؛ یعنی رضایت زناشویی، ارتباطات، حل تعارض و تحریف آرمانی زوج ها می شود. بعلاوه، زوج درمانی خودتنظیمی باعث کاهش میانگین نمره زوج ها در سبک های هویت سردرگم، پیش رس و دیررس و در مقابل افزایش میانگین نمره هویت موفق زوج ها می شود. نتیجه گیری: در مجموع، نتایج پژوهش حاضر نشان داد که زوج درمانی خودتنظیمی تأثیر بسزایی در افزایش میزان رضایت زناشویی، تعدیل سبک های هویت و افزایش مهارت حل مسئله زوج ها دارد و زوج درمانگران می توانند نقش خودتنظیمی را در رضایت زناشویی، سبک هویت و حل مسئله در نظر بگیرند.