چکیده با توجه به اینکه یکی از اهداف خلقت انسان، رسیدن او به مقام قرب الهی است. وخداوند که خالق و اولین مربی انسان است برای تربیت انسان و رسیدن او به کمال، از بهترین و کارآمدترین روش ها برای نیل به مقصود استفاده کرده است، که یکی از این روش ها تبشیر و انذار است که بارها در قرآن رسولان خود را به عنوان مبشّر و منذر معرفی می کند. تبشیر به معنای مژده دادن و شادکردن است و انذار به معنای خبری است همراه با ترسانیدن، امّا سوال اصلی ما در این نوشتار این است که بر اساس آموزه های دینی مبانی و آثار تربیتی تقدم تبشیر بر انذار چیست؟ اما لازم است قبل از ورود به این بحثاز تقدم تبشیر بر انذار بر یکدیگر مقداری بحث کرد که آیا اصلاً بحث تقدمی در کار هست یا خیر؟ کما اینکه عده ای از مفسرین بر این عقیده هستند که تعادل بین آن ها مانند دو کفّه ترازو باید حفظ شود. و الّا موجب غرور یا یأس و ناامیدی در متربی می گردد. در اینکه هر دو عامل برای رسیدن به هدف لازم و ضروری هستند بحثی نیست. بحث اصلی در این است که در یک شرایط کاملاً مساوی کدامیک بر دیگری مقدم است. که در این نوشتار با توجه به متون تفاسیر موجود به چهار نظریه از برخی از مفسرین پرداخته شده است. نظریه اول: تقدم تبشیر بر انذار و نظریه دوم: بهره گیری یکسان از تبشیر و انذار و نظریه سوم: نسبی بودن تقدم تبشیر بر انذار یا بالعکس و نظریه چهارم: تقدم تبشیر بر انذار که در ادامه ادّله این نظریه ها و نقد برخی از آن ها پرداخته شده و در نهایت به نتایج و آثار تربیتی تقدم تبشیر بر انذار وجمع بندی و نتیجه گیری پرداخته شده است. واژگان کلیدی: تبشیر، انذار، خوف، رجاء، تربیت.

چکیده ندارد.

"جفری لیچ"، زبان شناس معروف معاصر، در بحث ابزارهای موثر در شعرآفرینیِ شاعران امروز، به طبـقه بندیِ شـگردهای هنـجارگریزی یا قاعـده کاهی پرداخـته و آن را در هشـت گونه ی مختلف «آوایی»، «زمانی»، «سبکی»، «گویشی»، «معنایی»، «نحوی»، «نوشتاری» و «واژگانی» مورد تحلیل و ارزیابی قرار داده است. در این میان، شعر معاصر ایران و عراق با زبان خاصّ خود، هویّتش را در گریز از عادت هایی می داند که از گذشته تاکنون بر تخیّلات شاعرانه سایه افکنده؛ به گونه ای که، تجربه های نامتعارف شاعران این دو سرزمین در حوزه های مختلف شعری و دگرگونی هایی که در جنـبه های آن پدید آورده اند، به سروده هایشان تازگی خاصّی بخشیده است. در رهگذر چنین تحوّلاتی، گونه های مختلف هنجارگریزی که در الگوی زبان شناسی "لیچ" مـطرح شده، از موثرترین شـیوه هایی است که با تعمیم آن به شعر معاصر ایران و عراق، برجستگی زبان شاعران این دو سرزمین را، بیش از پیش نمودار می سازد. آن چه که در این پژوهش به عنوان سرآغازی برای ورود به بحث اصلی به آن خواهیم پرداخت، نگاهی است به تعاریف و برداشت های "لیچ" از انواع هنجارگریزی و تطبیق الگوی مورد نظر وی با نمونه هایی از اشعار معاصر ایران و عراق. در بخش اصلی تحقیق -که بیش ترین حجم کار را به خود اختصاص داده ، با تمرکز بر موضوع هنجارگریزی معنایی در سروده های شاعران سرآمدی همچون «مهدی اخوان ثالث»، «سهرب سپهری»، «قیصر امین پور»، «بلند الحیدری»، «عبدالوهاب البیاتی» و «سعدی یوسف» که حیات یا مرگ آنان در نیمه ی دوّم قرن بیستم رقم خورده-، به نقد و بررسی موضوعات زیر می پردازیم: - چرخش هدف مند سنّت در امتداد خیال شاعران و انحراف ناگهانی آن از مسیر باورهای محتوم مخاطبان. - شیوه های نوین و تحوّل یافته ی تصویرپردازی هایِ شاعرانه. - تلفیق دیگرگونه و غیر عادیِ واژگانِ همنشین در پوشش ترکیبات اضافی و وصفیِ نوین. - تحوّل بنیادین در کاربرد متعارف رنگ ها و چرخش معنایی آن ها در ساخت های جدید. - آمیزش گونه های ناهمگون و پیوندهای تازه میان مفاهیم متناقض نما. - یگانگی حواس پنج گانه با یکدیگر و نسبت دادن عمل کرد یک حسّ به حسّ دیگر. چشم انداز کلّی این پژوهش نشان می دهد که شاعران معاصر ایران و عراق کوشیده اند با به کارگیری آرایه های تصویری نامتعارف و کاربردهای ترکیبی نامعمول، غبار عادت از کلام عادی بزدایند و ساحت شعر را از آفرینش های دیگرگونه سرشار سازند. باید اذعان نمود که هنجارگریزی هایِ کاربردی شاعران معاصر این دو سرزمین، اغلب از ویژگی های مشابهی برخوردار است که با تکیه بر مکتب ادبیّات تطبیقی آمریکایی، در حوزه های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی قابل نقد و بررسی است. ذکر این نکـته ضروری می نماید که رویکرد هنـجارگریزانه ی شاعران معاصر ایران و عراق، هـمواره مثبت ارزیابی نمی شود و گاه با کاستی هایی نیز همراه بوده است. بخشی از این کاستی ها، در کیفیّت برخورد شاعرانی است که به جای توجّه به توانش ادبیِ زبان، تنها به جبهه گیری آن در برابر بیان گذشتگان نظر داشته اند. به عبارت دیگر، آنان به جای این که از توانایی زبان در جهت تعالی شعر خود بهره گیرند، از آن به عنوان ابزاری برای مقابله با هنجارهای گذشته، سود برده اند. افزون براین، افراط در چینش جدولیِ واژگان و بر هم زدن نظام خانوادگی کلمات، از جمله آسیب هایی است که جزیی از عادت های غالب برخی از این شاعران شده و حوزه ی معنایی زبان را تا حدودی متضرر نموده است.

چکیده ندارد.

استراتوولکان بیدخوان در 90 کیلومتری جنوب غربی کرمان و در 40 کیلومتری جنوب غربی شهرستان بردسیر واقع گردیده است . برای دسترسی به منطقه مورد مطالعه می توان از دو مسیر کرمان - بردسیر- بیدخوان ، و مسیر کرمان - نگار- بیدخوان استفاده نمود. این استراتوولکان از نظر تقسیمات ساختمانی ایران ، در جنوب شرقی کمربند آتشفشانی ارومیه - دختر قرار گرفته است ، بطوریکه قسمتی از نوار ساختمانی دهج - ساردوئیه را شامل می شود. منطقه مورد مطالعه در بین طول جغرافیائی 40،56 الی 27،56 و عرض جغرافیایی 30،29 الی 41،29 واقع گردیده است . آتشفشان بیدخوان با ارتفاع 3961 متر منطقه ای به وسعت بیش از 400 کیلومترمربع را می پوشاند. قاعده این آتشفشان را سنگهای آتشفشانی - رسوبی ائوسن تشکیل می دهند. مواد فورانی در بخش های شمالی بر روی رسوبات پلیوسن نهشته شده اند، در حالیکه بخش های جنوبی با سنگهای آتشفشانی - رسوبی ائوسن مشخص می شوند. وجود دایک های شعاعی و حلقوی در داخل کالدرا نشان می دهد که این مجموعه بصورت یک کالدرای ریزشی است . توده نفوذی با دگرسانی هیدروترمالی(سریسیتیک ) در مرکز کالدرا رخنمون دارد. بیدخوان یک آتشفشان جوان است بطوریکه در نئوژن در یک محیط کم عمق، بصورت فوران دامنه ای فعالیت خود را شروع کرده است . ترکیب گدازه ها بطور عمده از نوع آندزیت و داسیت می باشد.

شایعترین خطر در ارتباط با آب آشامیدنی آلودگی مستقیم یا غیرمستقیم آن از طریق فاضلاب یا مواد زائد، مدفوع انسانی و یا حیوانی است . مصرف آب آلوده جهت شرب یا صرف آن در تهیه غذا ممکن است باعث بروز بسیاری از بیماریهای عفونی گردد. با توجه به اهمیت ذکر شده کیفیت آب مصرفی ماهیدشت در روستاهای تابعه از نظر میکروبی و شیمیایی بررسی گردید. نتایج بدست آمده نشان می دهد که از نظر کیفیت میکروبی 78/6 درصد از منابع آب مطابق با استاندارد نبوده و از این نظر قابل شرب نمی باشند. نتایج بررسیهای شیمیایی نیز نشان داد که تمام منابع از نظر میزان فلوئور، کلرور، نیترات و ph قابل شرب است .