سالیان اخیر محققان گام های موثری در بهسازی لرزه ای سازه ها برداشته و دیدگاه آنان از تامین "مقاومت" متوجه "عملکرد" سازه ها شده است. در این راستا عمدتا روند استاتیکی غیر خطی به عنوان ابزاری جهت تعیین تقاضای تغییر مکان ناشی از زلزله استفاده می شود. یکی از روشهای مبتنی بر تحلیل استاتیکی غیر خطی "روش ضرایب تغییر مکان" می باشد. در این روش، پاسخ حداکثر تغییر مکان با اعمال ضرایبی تجربی بر تغییر مکان طیفی ارتجاعی در زمان تناوب طبیعی سازه بدست می آید. یکی از این ضرائب، ضریب کاهش سختی و مقاومت (c2) می باشد. در این تحقیق، این ضریب مورد ارزیابی قرار گرفته و بدین منظور چهار قاب فولادی مهاربندی با تعداد طبقات 4، 8، 12 , 16 طبقه، هر کدام با مهاربندهای ضربدری و شورون مدلسازی شده و هر قاب یکبار تحت تحلیل استاتیکی غیر خطی، یکبار تحت تحلیل دینامیکی غیر خطی در سطح عملکرد ایمنی جانی بدون در نظر گرفتن کاهش سختی و مقاومت در منحنی های هیسترزیس قرار گرفته و بار دیگر با در نظر گرفتن اثرات کاهش سختی و مقاومت تحلیل دینامیکی غیر خطی شده است. در نهایت نسبت حداکثر تغییر مکان بام هر قاب در حالت "با کاهش سختی و مقاومت" به حداکثر تغییر مکان بام در حالت "بدون کاهش سختی و مقاومت" و تغییر مکان هدف بیانگر ضریب c2 می باشد. این ضریب با ضرایب ارائه شده در آئین نامه بهسازی مقایسه شده است. از آنجایی که در آئین نامه بهسازی این ضریب با توجه به دو نوع کلی سازه ها و نیز در نظر گرفتن زمان تناوب در دو دسته و به صورت کلی بیان شده است لذا نتایج حاصل از این ارزیابی ها در قالب پیشنهادی، جهت تصحیح ضرایب و دقت بیشتر در نوع سازه و دوره های تناوب ارائه گردیده است.