هدف این مطالعه، تعیین تأثیر افزایش وزن کفش ورزشی، به میزان 50 و 100 گرم،بر اقتصاد دویدن و خستگی عضلاتاندام تحتانی بود.بدین منظور، 15 مرد فعال (سن: 06/2±60/24 سال، وزن: 67/9±30/73 کیلوگرم و قد: 83/5±178سانتی متر) انتخاب شدند. پس ازآشنایی آزمودنی ها با نحوه ی اجرای آزمون و دویدن بر روی نوارگردان، یک پروتکل زیر بیشینه به منظور اندازه گیری اکسیژن مصرفی و خستگی عضلانی انجام شد. پروتکل آزمون از سه مرحله با سرعت های 4، 6 و 8 کیلومتر بر ساعت تشکیل شده بود که زمان هر مرحله 5 دقیقه بود، شیب نوارگردان نیز در تمام مراحل آزمون 5% بود. داده های اکسیژن مصرفی بوسیله دستگاه گاز آنالایزر متامکس و داده های فعالیت عضلانی بوسیله دستگاه الکترومایوگرافی biovision، جمع آوری شد. داده های emg پس از فیلتر شدن، یکسوسازی شده و برای هر دقیقه میانگین داده های یکسوسازی شده بدست آمد و سپس با رسم خط رگرسیون تغییرات arv، به بررسی تغیرات شیب این خط پرداخته شد. روش آماری تحلیل واریانس یک عاملی با اندازه گیری مکرر برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که اکسیژن مصرفی ناشی از تغییرات وزن کفش در کل زمان اجرای آزمون به صورت معنا داری افزایش یافته است (05/0>p)، با این وجود، بررسی شیب تغییرات اکسیژن مصرفی نشان داد که این تغییر وزن اثر معنی داری بر اقتصاد دویدن نگذاشته است (05/0>p). از سوی دیگر فعالیت عضلات ساقی قدامی و نیم وتری، با افزایش وزن کفش، به شکل معنا داری افزایش یافته است (05/0>p). از این پژوهش می توان نتیجه گرفت که افزایش 50 و یا 100 گرم اضافه بار به کفش ورزشی می تواند مصرف اکسیژن را به صورت معنی داری افزایش دهد در حالی که اثر معنا داری بر اقتصاد دویدن نخواهد گذاشت. از سوی دیگر افزایش 50 گرم اضافه بار می تواند فعالیت عضله ساقی قدامی و نیم وتری را به صورت معنی داری افزایش دهد. احتمال می رود افزایش اضافه بار به کفش های سنگین تر دامنه این تغییرات را افزایش دهد، از اینرو استفاده از کفش های سبک تر، برای دویدن های طولانی مدت، پیشنهاد می شود.