جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه ی دانش آموزان دختر پایه ی دوم راهنمایی منطقه ی سه تبریز که در سال تحصیلی 91-90 در مدارس دولتی مشغول به تحصیل بودند، تشکیل می دهند. گروه نمونه شامل 97 نفر دانش آموز در چهار کلاس جداگانه می باشد که از طریق نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده اند. از بین چهار کلاس انتخاب شده سه کلاس به عنوان گروه های آزمایشی و یک کلاس به عنوان گروه گواه در نظر گرفته شدند. سپس در طی هشت جلسه در هر یک از گروه های آزمایشی یکی از روش های یادگیری مشارکتی مذکور اجرا شد و گروه گواه روند متداول تدریس را دنبال کرد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس مهارت های اجتماعی ماتسون وآزمون سنجش عملکرد تحصیلی درس تعلیمات اجتماعی (محقق ساخته) در دو مرحله ی قبل و بعد از جلسات و برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی استفاده شد. براساس یافته های تحقیق در مقایسه اثربخشی این سه روش بر مهارت های اجتماعی، روش گروه های پیشرفت تیمی دانش آموزان به عنوان موثرترین روش بر این متغییر و روش جیگ ساو نسبت به روش باهم آموختن روش موثرتری شناخته می شود. در متغییر وابسته ی عملکرد تحصیلی در درس تعلیمات اجتماعی نیز روش جیگ ساو در مقایسه با دو روش دیگر یادگیری مشارکتی روش موثرتری شناخته می شود و مابین روش های دیگر تفاوت معناداری مشاهده نمی شود.