واماندن شهرهایی از توسعه به برهم خوردن تعادل و توازن منطقه ای انجامیده است. بایستی برنامه ریزی ها به گونه ای باشد که همه ی شهرها (بزرگ، متوسط و کوچک) در ارتباط هماهنگ و ارگانیک به متعادل کردن منطقه کمک کنند، در رساله ی حاضر به بررسی نقش و کارکردهای شهرمیانی دامغان در توسعه منطقه ای استان سمنان پرداخته شده است. مدل های جمعیتی نشان می دهد شهر دامغان نتوانسته است جذب جمعیتی مناسبی داشته باشد و از توان کشش پذیری جمعیتی مناسبی برخوردار نیست، همچنین موازنه ی مهاجرت در شهر دامغان منفی است. مدل های اقتصادی بیانگر اینست که شهر دامغان در هیچ یک از بخش های خدماتی، صنعتی و کشاورزی جزء اقتصاد پایه ای محسوب نمی شود. در بررسی حوزه ی کارکرد خدماتی این شهر نشان می دهد که محلات این شهر نیز به لحاظ امکانات خدماتی مناسب نیستند. در نهایت پیشنهاد می شود به سرمایه گذاری در شهر دامغان در پتانسیل های شهر چون جاذبه های گردشگری، خدمات دهی و ایجاد صنایع مکملی چون بسته بندی محصول پسته که خود زمینه ساز اشتغال و جذب نیروی کار است توجه گردد تا از تمام ظرفیت های این شهر استفاده شده و به توسعه دست یابد. واژه های کلیدی: توسعه منطقه ای، شهر میانی، کارکرد جمعیت،خدمات و اقتصاد.یکی از مهمترین مسائل ملی و منطقهای توجه به سلسله مراتب سکونتگاهی در کشور است. تمرکزگرایی در مناطق کشور و تبدیل شدن برخی از شهرها به قطب توسعه و