این تحقیق به بررسی رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و کارایی سرمایه گذاری با در نظر گرفتن وجه نقد قابل سرمایه گذاری پرداخته است. به این منظور تعداد 124 شرکت در طی دوره زمانی 1380-1389 انتخاب گردید. در این تحقیق کیفیت گزارشگری مالی به عنوان یک متغیر مستقل در کنار متغیر ثانویه وجه نقد که منجر به کارایی سرمایه گذاری بهینه می گردد در نظر گرفته شده است. با بررسی متغیر های مذکور مشخص گردید که میان متغیر های کیفیت گزارشگری و سرمایه گذاری بیش از حد و کمتر از حد رابطه معکوس وجود دارد. همچنین با در نظر گرفتن وضعیت نقدینگی واحد تجاری به عنوان متغیر ثانویه مشخص گردید که هر چقدر وجه نقد آزاد و وجه نقد پایان دوره بیشتر و همچنین محدودیت تأمین مالی واحد تجاری کمترباشد شدت رابطه مستقیم بین متغیرهای نقدینگی و سرمایه گذاری بیش از حد بیشتر خواهد بود و نیز هر چقدر میزان وجه نقد آزاد و وجه نقد پایان دوره کمتر و محدودیت تأمین مالی واحد تجاری بیشتر باشد وجود رابطه مستقیم بین متغیرهای نقدینگی و سرمایه گذاری کمتر از حد با شدت بیشتری نمایان می گردد. این نتیجه موید آن است که کیفیت گزارشگری مالی از طریق کاهش عدم تقارن اطلاعاتی میان سهامداران و مدیران واحد تجاری و نیزکاهش گزینش و انتخاب نامطلوب توسط مدیران منجر به کاهش تضاد منافع میان سهامداران و مدیران واحد تجاری از یک سو و انتخاب پروژه های دارای خالص ارزش فعلی مثبت از سوی دیگر خواهد شد که بدنبال آن از طریق کاهش هزینه تأمین مالی و افزایش بازده سرمایه گذاری ها کارایی سرمایه گذاری افزایش می یابد. نتیجه این تحقیق بیانگر افزایش کارایی سرمایه گذاری از طریق تصمیم گیری بهینه در اثر افزایش کیفیت گزارشگری مالی و ارائه اطلاعات مالی به استفاده کنندگان اعم از سهامداران، مراجع تأمین کننده منابع مالی و مدیران واحد های تجاری و سایر استفاده کنندگان می باشد.