بیوسرامیک های کلسیم فسفاتی به دلیل دارا بودن خواص زیست سازگاری عالی و شباهت ترکیب شیمیایی با استخوان طبیعی، توجه بسیاری را به خود جلب نموده اند. هیدروکسی آپاتیت و تری کلسیم فسفات در جراحی های ارتوپدی هم به عنوان داربست های حمایت کننده موقت و هم به صورت خمیرهای ویژه جهت پرکردن عیوب استخوانی مورد استفاده قرار می گیرند. در سال های اخیر بیش ترین تحقیقات در زمینه گرافت های استخوانی تخریب پذیر، بر روی بیو سرامیک های هیدروکسی آپاتیت/تری کلسیم فسفات انجام گرفته است. توسعه سایر ترکیبات کلسیم فسفاتی تخریب پذیر جهت کاربرد به عنوان گرافت استخوانی، می تواند فرایند جذب بیومتریال در بدن و جایگزینی استخوان طبیعی با آن را بهبود بخشد. در این پروژه تخریب پذیری بیوسرامیک کلسیم فسفاتی دوفازی هیدروکسی آپاتیت و دی کلسیم فسفات دی هیدرات(براشیت)، در نسبت های مختلف، مورد بررسی قرار گرفته است. اساس کار با هدف بدست آوردن نسبت بهینه بین فاز نسبتاً پایدار، یعنی هیدروکسی آپاتیت و فاز تخریب پذیر، یعنی براشیت انجام گرفته است. در این پژوهش قطعات متخلخل کلسیم فسفاتی دوفازی از روش اسفنج پلیمری در پنج نسبت تهیه شده اند: (1) 100% هیدروکسی آپاتیت به عنوان نمونه شاهد (2) ترکیب شامل هیدروکسی آپاتیت و 10% براشیت (3) ترکیب شامل هیدروکسی آپاتیت و 20% براشیت (4) ترکیب شامل هیدروکسی آپاتیت و 30% براشیت (5) ترکیب شامل هیدروکسی آپاتیت و40% براشیت. قطعات بدست آمده سپس در دمای 1200 درجه سانتی گراد سینتر گردیدند و آنالیز فازی پراش پرتو ایکس بر روی آنها انجام گرفته است. پس از آن جهت انجام مطالعات تخریب پذیری بلند مدت، در بازه های زمانی 0، 4، 8، 12، و 20 هفته، نمونه ها در محیط شبیه سازی شده با بدن قرار داده شده اند. ارزیابی های مختلف مانند تغییر وزن، بررسی تخلخل و دانسیته، بررسی ریز ساختار سطح، و اندازه گیری استحکام فشاری نیز در این فواصل زمانی بر روی نمونه های تهیه شده انجام گرفته است. برخی از نتایج حاصل از این پژوهش عبارتند از: (1) افزایش فاز براشیت در دوغاب اولیه باعث افزوده شدن درصد بتا تری کلسیم فسفات در نمونه های سینتر شده می گردد. (2) بررسی ریزساختار و اندازه تخلخل نمونه های مختلف نشان می دهد که اندازه اکثر تخلخل ها در حدود ?m 300-200 بوده است (3) در شرایط یکسان با افزایش درصد براشیت در دوغاب اولیه، دانسیته نمونه ها نسبتاً افت داشته و میزان تخلخلهای موجود در ساختار افزایش می یابد. (4) در نمونه های دارای 30 درصد و بیشتر براشیت، با افزایش زمان انکوباسیون، مقادیر استحکام فشاری و مدول الاستیسیته نمونه ها به طور قابل ملاحظه ای کاهش می یابند. (5) با افزایش فاز براشیت در دوغاب اولیه، میزان تخریب پذیری نمونه ها افزایش می یابد.