هدف این مطالعه بررسی رابطه بین مخارج دولت و سرمایه گذاری خصوصی ایران در طی دوره 1382-1338 می باشد. برای بررسی اثر مخارج دولت بر سرمایه گذاری خصوصی ایران با کمک دو روش ardl و ecm سه مدل مورد مطالعه قرار گرفته است. در مدل اول مخارج دولت به صورت کل ( مخارج جاری+ مخارج عمرانی) در نظر گرفته شده است، در مدل دوم کل مخارج دولت به مخارج جاری و مخارج عمرانی دولت تقسیم شده است و اثر هر یک بر سرمایه گذاری خصوصی مورد بررسی قرار گرفته است و نهایتاً در مدل سوم مخارج عمرانی را نیز به سه بخش مخارج عمرانی در امور اقتصادی، امور اجتماعی و امور عمومی تقسیم کرده ایم. در این تقسیم بندی مخارج عمرانی در امور دفاعی را نادیده گرفتیم به دلیل اینکه به طور میانگین تنها 6 درصد از کل مخارج دولت در امور دفاعی را تشکیل می دهد و بخش اعظم مخارج در امور دفاعی از نوع هزینه های جاری می باشد. متغیر های توضیحی در هر سه مدل علاوه بر مخارج دولت شامل تولید ناخالص داخلی واقعی، نرخ سود واقعی و نرخ تورم می باشد. در مدل اول مخارج دولت اثر مثبت روی سرمایه گذاری خصوصی از خود نشان داده است، در مدل دوم با تفکیک مخارج دولت، مخارج جاری اثر منفی و مخارج عمرانی اثر مثبتی را بر سرمایه گذاری خصوصی اعمال کرده اند. نتایج حاصل از برآورد مدل سوم، حاکی از آنست که مخارج عمرانی دولت در هر سه امور اقتصادی، اجتماعی و عمومی اثر مثبت بر سرمایه گذاری خصوصی داشته اند و در این میان مخارج عمرانی در امور اقتصادی به دلیل گسترش زیر ساختها و زیربناهای اقتصادی دارای بیشترین اثر می باشد و در مراتب بعدی به ترتیب مخارج عمرانی در امور اجتماعی و امور عمومی قرار دارند.