امروزه بیشتر مکاتبات میان سران حکومتی کشورها با شیوه های رایج بین المللی و از طریق سازمان های مرتبط با این موضوع انجام می پذیرد، با این حال گاهی با شکسته شدن این قید و بندها مکاتباتی به طور مستقیم از سوی سران سیاسی کشورها به همتایانشان صورت می گیرد که به دلیل سطح و جایگاه بالای دیپلماتیک آن از اهمیت بالایی برخوردار بوده و با آینده سیاسی و منافع کشورها گره خورده است. این تحقیق در پی آن است تا با بررسی ساختاری و محتوایی ده نامه حکومتی که از سوی سران سیاسی ایران به سران سایر ممالک، در بالاترین سطح سیاسی و حکومتی، نگارش یافته است، ضمن روشن ساختن فراز و فرودهای نگارش این نوع از مکاتبات در طول تاریخ ایران، الگویی دقیق از نگارش یک نامه حکومتی (که امروزه نگارش آن در بین سران سیاسی کشورها رونق گرفته است) ارایه نماید. روش تحقیق در این پژوهش مبتنی بر بررسی ساختاری و تحلیل محتوایی ده نامه سیاسی سران حکومتی ایران به سران سایر ممالک می باشد، به این منظور پس از ارایه متن اصلی هر نامه، به بیان ویژگی های سیاسی و اجتماعی و ادبی دوران نگارش آن پرداخته شده و میزان تأثیرپذیری هر نامه از شرایط اشاره شده بیان می گردد، همچنین سعی شده است تا با استفاده از جداول آماری میزان دقیق مولفه های مورد بررسی معین شوند. در این پژوهش آشکار خواهد گردید که؛ تبعیت از عرف بین المللی برای نگارش مکاتبات دیپلماتیک و احاطه بر زبان سیاسی روز دنیا، حفظ عزت و اقتدار ملی ، بیان شفاف و روشن دیدگا ه ها فراتر از بازی های سیاسی روزمره ( به پشتوانه تاریخ غنی ایرانی اسلامی کشورمان ) و استفاده از ادبیاتی مهم از ادبیات غنی زبان فارسی برای بیان رسا و شیوای مضمون، ویژگی هایی تأثیرگذار برای انجام چنین مکاتباتی بشمار می رود.