مقدمه: کلونیزاسیون بیمارستانی و عفونت هایی که به وسیله باسیل های گرم منفی مقاوم به چند دارو (mdr) ایجاد میشوند به میزان زیادی در سالهای اخیر افزایش پیدا کرده است. هدف از این مطالعه بررسی تظاهرات بالینی، پی آمد و مورتالیتی عفونت های بیمارستانی با آسینتو باکتر های دارای مقاومت چندگانه جدا شده از بیماران بستری در بیمارستان ولی عصر (عج) شهر اراک می باشد. مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی پرونده کلیه بیمارانی که از تابستان 1390 در بیمارستان ولی عصر شهر اراک بستری بوده و کشت به عمل آمده از آنها از نظر آسینتو باکتر مثبت بوده است مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: بر اساس نتایج مطالعه ما به طور میانگین در روز 14/7±21/10 پس از بستری در بیمارستان اولین نمونه کشت مثبت از بیماران اخذ گردیده است. به طور میانگین بیماران این مطالعه 73/13±07/22 روز در بیمارستان بستری بودند و به طور میانگین مدت بستری بیماران در بخش مراقبت های ویژه برابر با 31/11±91/17 روز بوده است. در پایان زمان بستری در بیمارستان، 20 نفر از بیماران (8/30%) فوت شده و 45 نفر (2/69%) نیز زنده بیمارستان را ترک نمودند. نتیجه گیری: اگر چه مطالعات انجام شده در این زمینه سعی در بیان اهمیت پیش آگهی کلونیزاسیون یا عفونت با آسینتو باکتر دارند، عدم اجماع در نتایج آنها منجر به ایجاد مشکلاتی در تفسیر نتایج مربوط به شدت بیماریهایی که از این ارگانیسم منشا میگیرند ، شده است.

زمینه و هدف: استافیلوکوک اورئوس عامل طیف وسیعی از عفونت ها، از عفونت های پوستی تا انتشار آن ها و عفونت های سیستمیک منجر شونده به نارسایی ارگانی و مرگ می باشد. مقاومت دارویی در این گروه از پاتوژن ها یک نگرانی جهانی است و نیازمند توسعه ی عوامل درمانی جدید می باشد. لایزوستافین یک نمونه از این عوامل است. لایزوستافین یک باکتریوسین تولید شده بوسیله ی استافیلوکوک سیمولانس می باشد که باعث کشتن سلول های استافیلوکوک اورئوس از طریق تخریب دیواره سلولی استافیلوکوک می شود. هدف از این مطالعه بیان بالا و بررسی فعالیت ضد استافیلوکوکی پروتئین نوترکیب لایزوستافین بر علیه استافیلوکوک اورئوس تحت شرایط in vitroو in vivo می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، قطعه حاوی ناحیه پپتید بالغ ژن لایزوستافین به طول 738 جفت باز پس از تکثیر با استفاده از روش pcr در ناقل پلاسمیدیpet32a کلون و بیان شد. پس از خالص سازی بر اساس کروماتوگرافی تمایلی، پروتئین نوترکیب لایزوستافین با روش وسترن بلات با استفاده از سرم موش های تلقیح شده با پروتئین تجاری لایزوستافین بررسی شد. سپس فعالیت ضد استافیلوکوکی لایزوستافین نوترکیب تولید شده در آزمایشگاه در شرایط in vitro و in vivo ارزیابی گردید. یافته ها: نتایج pcr و تعیین توالی نشان داد که ژن هدف به درستی در ناقل پلاسمیدی کلون شده است. بیان پروتئین با استفاده از iptg القا شد. پروتئین بیان شده بر اساس کروماتوگرافی تمایلی به وسیله کیت ni-nta تخلیص و با آنتی بادی های استفاده شده در وسترن بلات واکنش داد. پروتئین نوترکیب با وزن مولکولی 42 کیلو دالتون به دست آمد. نتایج حاصل از بررسی فعالیت ضد استافیلوکوکی نشان داد که لایزوستافین نوترکیب قادر به لیز سلولی و کشتن سلول های استافیلوکوک اورئوس در بینی حیوان می باشد. نتیجه گیری: پروتئین نوترکیب لایزوستافین قادر به لیز سلول های استافیلوکوک اورئوس می باشد، از این رو این پتانسیل را دارد که در پیشگیری و درمان عفونت های استافیلوکوکی به کار گرفته شود. بنابراین با تولید پروتئین خالص و فعال لایزوستافین در آزمایشگاه می توان آن را به عنوان یک داروی موثر برای استافیلوکوک اورئوس مطرح کرد.

1 -1 –چکیده: زمینه و هدف:هلیکوباکتر پیلوری یک باسیل گرم منفی که هم اکنون به عنوان عامل اتیولوژیک گاستریت مزمن ولنفوم معده شناخته شده است.احتمالاً این باکتری معمول ترین عفونت مزمن باکتریال در انسان بوده که تقریباً نیمی از جمعیت جهان را آلوده نموده است.ژن caga یکی از پروتئین های سطحی غشاء خارجی هلیکوباکتر پیلوری است که از قدرت ایمنی زایی بالایی بر خوردار است که پس از ورود به سلولهای اپی تلیال معده،منجر به دوکی شدن سلول میزبان وتخریب آن می شود همچنین وجود این ژن در باکتری باعث مستعد شدن آن برای کلونیزاسیون بیشترو توانایی بیشتر این ارگانیسم جهت پاسخ ایمنی شدیدتر در سلولهای اپی تلیال معده می گردد.هدف از انجام این طرح تحقیقاتی با تولید ناحیه انتی ژنیک پروتئین caga و تزریق این پروتئین به حیوان آزمایشگاهی آنتی بادی ضد آن تولید گردد.سپس با انجام آزمایش وسترن بلات وجود پروتئین ترشح شده از باکتری در مدفوع مبتلایان به هلیکوباکتر پیلوری بررسی شد واز این پروتئین می توان برای تهیه و طراحی کیت های تشخیصی و حتی طراحی واکسیناسیون استفاده کرد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، قطعه حاوی ناحیه دارای بالاترین خاصیت آنتی ژنیک ژنcaga به طول1245 جفت بازکه در تحقیقات قبلی در گروه میکروب شناسی بدست آمد. ناحیه ژنوم مربوط به نواحی آنتی ژنیک caga وارد سلول escherichia coli گردید. پس از خالص سازی پروتئین نوترکیب، آنتی ژنیسیته آن به روش وسترن بلات با سرم رت های تلقیح شده با پروتئین نوترکیب خالص شده بررسی شد ،سپس با انجام آزمایش وسترن بلات وجود پروتئین ترشح شده از باکتری در مدفوع مبتلایان به هلیکوباکتر پیلوری بررسی شد. یافته ها: نتایج pcr و تعیین توالی نشان داد که ژن هدف به درستی در ناقل مورد نظر کلون شده است. بیان پروتئین با استفاده از iptg القا شد. پروتئین بیان شده به وسیله کیت ni-nta تخلیص گردید و با آنتی بادی های استفاده شده در وسترن بلات واکنش داد. آنتی بادی ضد پروتئین نوترکیب caga قادر به شناسایی شکل طبیعی این پروتئین درمدفوع تقریباً 70 %از بیمارانی که تست آنتی ژن مدفوعی شان مثبت شده است بود. نتیجه گیری: پروتئین نوترکیب caga دارای خاصیت آنتی ژنیک و ایمنوژنیک می باشد.با استفاده از تولید نواحی آنتی ژنیک پروتئین ،تولید آنتی بادی ضد آن ،پروتئین طبیعی caga را در مدفوع مبتلایان شناسایی کرد. بنابراین می توان از آن به عنوان کاندید مناسبی برای طراحی کیت های تشخیصی و واکسن هلیکوباکتر پیلوری استفاده نمود. واژگان کلیدی: هلیکوباکتر پیلوری، نواحی آنتی ژنیک، پروتئین نوترکیب، پروتئین caga، تست آنتی ژن مدفوع.

مقدمه : بیماری بروسلوز یکی از بیماری های مشترک انسان و دام است که همواره در کشور ما به عنوان یک معضل بهداشتی محسوب می شود. این بیماری در استان مرکزی وشهرستان اراک نیز یک بیماری آندمیک به شمار می رود و استان مرکزی جزو استان های با آلودگی بالا(حدود 60 مورد در 100.000 نفر)است، که این مسئله اهمیت این موضوع را دو چندان می کند. از آنجایی که اینترلوکین ها در تنظیم پاسخ های ایمنی نقش مهمی دارند، تولید بیش از حد یا کمتر از حد آن ها ممکن است در پاتولوژی بیماری هایی که سیستم ایمنی بطور مستقیم یا غیر مستقیم در آن درگیر است دخالت داشته باشند. بعلاوه تاثیر زیاد آن ها بر سلول های ایمنی و همچنین امکان تهیه آن ها از طریق مهندسی ژنتیک، زمینه استفاده نسبی از آن ها را در ایمنی درمانی فراهم کرده است. هدف از انجام این مطالعه برسی سطح اینترلوکین 17 قبل و بعد از درمان است، که در صورت تغییر در سطح این اینترلوکین زمینه ی تحقیقاتی برای ساختن داروی موثرتر و ساختن واکسن فراهم می شود. مواد و روش ها : 40 بیمار مبتلا به بروسلوز مراجعه کننده به کلینیک های ولی عصر و امام رضا و مطب دکتر صوفیان پس از اخذ رضایت نامه کتبی وارد مطالعه شدند. بیمار مبتلا به تب مالت به موردی اطلاق می شود که با توجه به اپیدمیولوژی، علایم بالینی و آزمایشگاهی (80/1 < رایت ،40/1 < me2) و با نظر پزشک معالج تشخیص تب مالت برای وی قطعی شود. برای بیماران فوق پرسشنامه ای مشتمل بر اطلاعات دموگرافیک و آزمایشگاهی تکمیل شده و بیمار قبل از شروع درمان برای اخذ خون به آزمایشگاه مراجعه نمود. cc 4 خون از بیمار اخذ شده و در دمای -20c نگهداری شد. پس از تکمیل دوره درمان نیز نمونه خون جهت اندازه گیری اینترلوکین 17 اخذ شد. لازم به ذکر است از کلیه بیماران رضایت نامه آگاهانه و کتبی جهت انجام مطالعه اخذ شد. سپس داده ها وارد کامپیوتر شده و با نرم افزار spss16 مورد آنالیز قرار گرفت. نتایج: در این مطالعه که سطح اینترلوکین 17 قبل و بعد از درمان بروسلوز حاد در 40 بیمار سنجیده شد،نتایج آماری نشان داد که در این مطالعه، 23 نفر(57/5%) مرد و 17 نفر(42/5%) زن بودند. از نظر سنی، میانگین سنی داوطلبان 23/88 ( با انحراف معیار:16/64) بود و کمترین سن 7 ماه و بیشترین سن 54 سال بود. در این مطالعه میانگین غلظت سرمی اینترلوکین 17 در گروه قبل از درمان 81/92 با انحراف معیار 127/06 بوده ، همچنین میانگین در گروه بعد از درمان69/02 با انحراف معیار 133/09 بوده است.که میانگین بعد از درمان نسبت به قبل از درمان کاهش یافته ولی ارتباط معناداری بین سطح اینترلوکین 17 قبل و بعد از درمان یافت نشد(p value:0/175). همچنین سطح سرمی اینترلوکین 17 در یک گروه کنترل 12 نفره از افراد سالم نیز مورد بررسی قرار گرفت که میانگین25/03 با انحراف معیار31/89به دست آمد. نتیجه مقایسه قبل از درمان با کنترل ( p<0.010) و بعد از درمان با کنترل (p<0.022) معنی دار بود نتیجه گیری: بنا براین با توجه به مطالعه و نتایج حاصل ارتباط معناداری بین غلظت سرمی سطح اینترلوکین 17 قبل و بعد از درمان یافت نشد (p:0/175). نتیجه مقایسه قبل از درمان با کنترل ( p<0.010) و بعد از درمان با کنترل (p<0.022) معنی دار بود.