یکی از ویژگی های بارز زندگی عشایری، یاری گری و تعاون است. در این پژوهش مردم شناختی تلاش شده است که با توجه به فرهنگ غنی عشایر از آن برای شناخت و شناسایی زمینه ها و شیوه های سنتی یاری گری های عشایر منطقه ایوان غرب استفاده شود. به عبارت دیگر، پرسش اساسی این پژوهش این است که یاری گری در این منطقه از چه اهمیت و ارزشی برخوردار است و گذشت زمان چه تاثیراتی در این یاری گری ها به وجود آورده است؟ در این راستا، پژوهش یادشده با روش مردم شناسی ژرفانگر، مصاحبه و مشاهده مشارکتی انجام شده و دارای پنج فصل است که در فصل نخست، کلیات پژوهش مانند بیان مسئله، هدف، پرسش ها، اهمیت و ضرورت و... آورده شده است. در فصل دوم ادبیات پژوهش یعنی مبانی و چهارچوب نظری و دیدگاه های سه مکتب کارکردگرایی، ساختارگرایی و کنش متقابل اجتماعی بیان شده است. در فصل سوم موقعیت جغرافیایی، سیاسی و تاریخی منطقه ایوان غرب در استان ایلام گفته شده و در فصل چهارم یافته های پژوهش که در برگیرنده سنت های یاری گری در میان عشایر منطقه می باشد، شرح داده شده اشت. در فصل پنجم که بخش نتیجه گیری است، در باره یاری گری ها در عشایر به ویژه در منطقه ایوان غرب و بیان این که هنوز شیوه های سنتی یاری گری در میان عشایر این منطقه، مانند شیرواره، همکاری در کوچ، پشم چینی گوسفندان، شیردوشی و...، وجود دارد، پرداخته شده است. گفتنی است که این همکاری ها و یاری گری ها انسجام ایلی، یکدلی و مهربانی را همچنان میان آنان در پی دارد اما با توجه به پیشرفت های نوین فناوری و پیرو آن دگرگونی در زندگی اجتماعی، دگرگونی هایی نیز در این گونه همکاری ها به مرور زمان به وجود آمده است. کلیدواژه ها: فرهنگ عشایری، یاری گری، تعاون، انسجام ایلی و ایوان غرب.