ماهی ?سفید دریای خزر یکی از ماهی?های دارای ارزش غذایی، اقتصادی و ژنتیکی فراوان دریای خزر است که به مدت طولانی مورد تکثیر حمایتی قرار گرفته است. در حال حاضر نگرانی?هایی در مورد اثرات منفی این روش تکثیر بر روی ساختار ژنتیکی این گونه وجود دارد. از بین رفتن ذخایر ژنتیکی و کاهش تدریجی بانک ژن نگرانی?های اصلی در ادامه?ی این مسیر هستند. تاکنون تحقیقی برای تفکیک نژادهای ماهی سفید دریای خزر با تکیه بر توالی?یابی ژنوم میتوکندریایی انجام نپذیرفته است. با توجه به اینکه زیستگاه طبیعی این ماهی دریای خزر بوده و این موجود جزو ذخایر ژنتیکی حیات وحش ایران محسوب می?شود و از سویی دقت فراوان روش توالی?یابی ژنوم میتوکندریایی برای تفکیک جمعیت?ها، انجام چنین مطالعه?ای برای تشخیص بهتر این موضوع، مفید به نظر می?رسید. در این مطالعه توالی نوکلوتیدی جایگاه ژنی b emorhcotyc در and میتوکندریایی نمونه?هایی از ماهی سفیدهای شش رودخانه از حوزه?ی جنوبی دریای خزر بررسی گردید. نمونه?گیری از این رودخانه?ها، در فصل تولیدمثل که ماهی سفید جهت تخم?ریزی از دریا به رودخانه مهاجرت می?کند، انجام شد. and به روش فنول- کلروفرم استخراج شد. واکنش زنجیره?ای پلیمراز با طراحی آغازگرهای اختصاصی برای تکثیر قطعه?ی009 جفت بازی از ناحیه ژنی b emorhcotyc انجام گرفت.?? توالی های به دست آمده با توالی ثبت شده ژن cytochrome b در ژن?بانک با استفاده از نرم افزار5agem مورد مقایسه قرار گرفتند و درخت فیلوژنی آن?ها ترسیم گردید. 6 هاپلوتایپ در 81 نمونه مورد مطالعه، نشان می?دهد که با وجود تکثیر مصنوعی و کاهش ذخایر این گونه، تنوع ژنتیکی هنوز در سطح نسبتاً مناسبی می?باشد و به نظر می?رسد که بیش از یک جمعیت از این ماهی در سواحل جنوبی دریای خزر وجود دارد.???????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????

ماهی سیم (abramis brama orientalis) اهمیت ویژه¬ای از لحاظ اکولوژیک، بیولوژیک و اقتصادی دارد که متاسفانه بدلیل صید بی¬رویه، آلودگی¬ها، تخریب زیستگاه¬ها و مناطق تخم¬ریزی، نسلشان در دریای خزردرحال نابودی است.شناخت تنوع ژنتیکی این گونه ارزشمند اهمیتی حیاتی جهت مدیریت و برنامه¬های حفاظتی آن دارد.در این مطالعه از هفت جایگاه ریزماهواره جهت بررسی تنوع ژنتیکی نمونه¬های وحشی ماهی سیم (از سه ایستگاه چابکسر، چمخاله و بندرانزلی) و مقایسه آن با نمونه¬های پرورشی استفاده شد. تعداد 20 قطعه ماهی از هر یک از مناطق مورد نظر تهیه شد. براساس نتایج بدست آمده میزان032/0 fst،بدست آمد که نشان دهنده تمایز پایین ژنتیکی بین مناطق مورد بررسی می¬باشد. تفاوت معنی¬داری از نظر تعداد الل و هتروزیگوسیتی بین جمعیت های وحشی و پرورشی مشاهده نشد.17تست از 28 تست مورد بررسی، انحراف از تعادل را نشان دادند. دلیل این انحراف را می¬توان به کاهش هتروزیگوسیتی ناشی از آمیزش میان افراد خویشاوند و همچنین کاهش تعداد مولدین موثر نسبت داد. بیشترین فاصله ژنتیکی بین نمونه¬های مناطق چابکسر و پرورشی(39/0) و کمترین فاصله ژنتیکی مربوط به نمونه های مناطق چابکسر و چمخاله (23/0) می باشد.

استفاده از نوکلئوتید¬ها با عملکرد¬های گوناگونی که بر سیستم ایمنی، متابولیسم سلول، مسیر¬های بیوسنتزی، انتقال انرژی شیمیایی، شرکت در ترکیبات کوآنزیم و بهبود کارایی جذب در دستگاه گوارش و متابولیسم چربی و پروتئین می¬گذارند مورد توجه آبزی¬پروری و تولید غذای آبزیان قرار گرفته است. این تحقیق به منظور بررسی اثر نوکلئوتید اپتیمون جیره بر رشد، بقا و برخی شاخص-های خون¬شناسی و ترکیب لاشه ماهی کپور معمولی انجام گرفت. بدین منظور ماهیان پس از عملیات رقم¬بندی با متوسط وزن 2/0±74/4 گرم در 4 تیمار با 3 تکرار تقسیم گردیدند. سپس ماهیان با جیره حاوی مکمل غذایی نوکلئوتید با مقادیر صفر، 5/0 ، 1و 5/1 درصد جیره به مدت 60 روز مورد تغذیه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تیمارهای تغذیه شده با سطوح مختلف نوکلئوتید اپتیمون عملکرد بهتری در بهبود شاخص¬های خون¬شناسی نظیر تعداد گلول سفید، گلبول قرمز و هموگلوبین نشان دادند(05/0p<). در معیار¬های سرم خون تیمار¬های تغذیه شده با نوکلئوتید افزایش معنی¬داری در مقادیر کمپلمان 3 cو 4 cنشان دادند (05/0p<).نتایج همچنین نشان داد که در اغلب شاخص-های رشد و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه اختلاف معنی داری بین تیمار های آزمایشی مشاهده نگردید (05/0p>). با توجه به نتایج این تحقیق به نظر می¬رسد که مکمل غذایی نوکلئوتید اپتیمون (واناژن) تاثیری در بهبود شاخص¬های رشد و ترکیب لاشه ماهی کپور معمولی نداشته است، اما موجب بهبود شاخص¬های خون¬شناسی و سیستم ایمنی شده است. از این¬رو استفاده از این مکمل در سطوح بالاتر به عنوان تقویت کننده سیستم ایمنی برای ماهی کپور معمولی پیشنهاد می¬گردد.

هدف از تحقیق حاضر تعیین سمیت کشنده و مقایسه تاثیر غلظت¬های تحت کشنده نانو ذرات نقره و نیترات نقره بر شاخص¬های خون شناسی و بافت شناسی ماهی کاراس طلایی بود. ابتدا آزمایش lc50 برای سه نوع نانو نقره و دو نوع نمک نقره طی 96 ساعت انجام شد. این مقدار برای نانو نقره نانوکا 428/24، نانو نقره نانوسیل 9/83 و نانو نقره نانوسید 53/0 بود و نانو نقره نانوکا به عنوان نانو نقره مناسب برای آزمایش سمیت تحت حاد انتخاب گردید. هم¬چنین این مقدار برای نیترات نقره 95/83 و برای سولفات نقره 81/678 بود. پس از محاسبه lc50، آزمایش تحت کشنده در مدت دو هفته و با انتخاب 20 درصد از غلظت سمیت کشنده انجام شد. هم¬چنین تعدادی از ماهیان در مدت 4 روز، در معرض 50 درصد از lc50سولفات نقره قرار گرفتند. نمونه¬های خون و بافت ماهیان کاراس طلایی بعد از 14 روز قرارگیری در معرض غلظت¬های تحت کشنده نانو نقره و نیترات نقره و 50 درصد lc50 سولفات نقره استحصال گردید. در بررسی شاخص¬های خونی مشخص شد نانو نقره نانوکا و نیترات نقره بر اغلب شاخص¬های اریتروسیتی خون تاثیرگذار است اما نیترات نقره بر برخی از شاخص¬های لوکوسیتی خون هم تاثیر¬گذار است. در بررسی بافت آبشش و کبد عوارض متعددی مشاهده شد که این عوارض در اغلب غلظت¬های نانو نقره نانوکا با شدت کم و در نیترات نقره، با شدت بیشتری مشاهده شد؛ بنابراین می¬توان نتیجه گرفت که میزان اثرات مخرب نیترات نقره به مراتب بیشتر از نانو نقره نانوکا می¬باشد

ماهی شیربت (barbus grypus) یکی از گونه های مهم تجاری در آبزی پروری ایران به شمار می رود که متعلق به خانواده کپور ماهیان (cyprinidea) است و در منابع آبی غرب و جنوب غرب ایران به ویژه آب های استان خوزستان حضور گسترده ای دارد. اطلاعات در سطح مولکولی راجع به این گونه محدود است. برخی از گزارشات نشان می دهد که جمعیت این گونه در رودخانه های خوزستان کاهش یافته است. مدیریت تنوع ژنتیکی در موجودات، نیازمند ارزیابی ساختار ژنتیکی و تفکیک ذخایر گونه مورد نظر است. یکی از مهم ترین نشانگرهای ژنتیکی که برای توصیف ساختار ذخایر بسیاری از گونه های ماهیان به کار رفته است ریزماهواره ها هستند. در این تحقیق، برای بررسی تنوع ژنتیکی ماهی شیربت در رودخانه های کارون، کرخه و دز و نمونه های پرورشی استان خوزستان با استفاده از نشانگر ریزماهواره، تعداد 120 نمونه (30 نمونه از رودخانه کارون، 30 نمونه از رودخانه کرخه، 30 نمونه از رودخانه دز و 30 نمونه پرورشی) جمع آوری شد. dna نمونه ها به روش فنل- کلروفرم استخراج و با استفاده از 7 جایگاه ریزماهواره ای بررسی شد. متوسط هتروزیگوسیتی مورد انتظار و مشاهده شده به ترتیب 859/0 و 723/0 به دست آمد. آنالیز واریانس مولکولی نشان داد که تنوع بالایی (96 درصد) در درون جمعیت های مورد بررسی وجود دارد. متوسط آماره fst، 034/0 به دست آمد که نشان دهنده تمایز ژنتیکی پایین بین جمعیت های مورد بررسی است. در بررسی انحراف از تعادل هاردی_واینبرگ در سطح جایگاه ها، دو جایگاه در جمعیت کارون در تعادل بوده و سایر جایگاه ها از تعادل هاردی_واینبرگ انحراف معنی داری داشتند (05/0 ? p). طبق دندروگرام upgma ترسیم شده بر اساس مقدار فاصله ژنتیکی، نمونه¬های رودخانه های کارون و دز از هم جدا نشده اما احتمالاً جمعیت رودخانه کرخه از جمعیت دو رودخانه دیگر و جمعیت پرورشی از جمعیت هر 3 رودخانه جدا گردیده است.

کادمیوم یکی از مهمترین آلاینده های زیستی است که طی چند دهه اخیر میزان آن در دریای خزر افزایش یافته است و اثرات آلایندگی بیشتری نسبت به سایر فلزات سنگین دارد و می تواند سبب مسمومیت موجودات آبزی حتی در غلظت های پایین شود. این تحقیق با هدف بررسی اثرات کلریدکادمیوم بر میزان بیان ژن های القای هایپوکسی(1?-hif2? ,hif) و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (vegf) در آبشش تاس ماهی ایرانی ( (acipenser persicusانجام شد. جهت انجام این تحقیق، تعداد 270 عدد از گونه مورد نظر تهیه گردید. نمونه ها در معرض غلظت های مختلف کلریدکادمیوم (200 و 800 میکروگرم در لیتر ) به مدت 14 روز قرار گرفتند. از بافت آبشش در روزهای 0 ،1، 7 و 14 نمونه برداری انجام شد. تغییرات بیان ژن های hif-1?، hif-2? و vegfدر بافت آبشش تاس ماهی ایرانی با استفاده از کیت سایبرگرین با دستگاه real time pcr بررسی شد. نتایج نشان داد، بیان نسبی mrna hif-1?، hif-2? و vegf بافت آبشش در نمونه های تحت تیمار با غلظت های مختلف کلریدکادمیوم در تمام روزهای مواجهه در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافت. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که کادمیوم از جمله عواملی است که بر بیان ژن های القای هایپوکسی تاثیرگذار است و سبب افزایش بیان دو ژن مهم مربوط به رگزایی یعنی hif-1? و vegf و به تبع آن افزایش رگزایی می گردد. در نهایت این تغییرات می تواند به عنوان شاخص های زیستی در اکوسیستم های آبی آلوده شده با فلزات سنگین مورد استفاده قرار گیرد.

هدف از این تحقیق ارزیابی اثرات پربیوتیکی گالاکتوالیگوساکارید بر بیان ژن های درگیر در اشتها (گرلین) و ایمنی (tnf-?1 و tnf-?2) ماهی قرمز بود. آزمایش در سه سطح 5/0، 1، و 2 درصد از پربیوتیک و گروه شاهد به صورت کاملاً تصادفی انجام شد. ذخیره سازی با تراکم 15 عدد ماهی با میانگین وزنی 28/0±88/4 گرم در هر مخزن فایبرگلاس 500 لیتری به مدت 6 هفته در شرایط یکسان و تغذیه با سطوح مختلف گالاکتوالیگوساکارید، انجام شد. زیست سنجی ماهیان جهت اندازه-گیری توده زیستی مخازن هر دو هفته یک بار صورت گرفت. همچنین به منظور بررسی بیان ژن گرلین از بافت روده و بیان ژن های tnf-?1 و tnf-?2 از بافت کلیه پس از طی سه و شش هفته نمونه برداری انجام شد. rna از بافت های موردمطالعه استخراج و cdna سنتز شد و با آغازگرهای اختصاصی توسط real time pcr بیان ژن گرلین، tnf-?1 و tnf-?2 موردبررسی قرار گرفت و نتایج نشان داد که در هر دو زمان نمونه گیری اختلاف معنی دار در میزان بیان هر سه ژن بین تیمارهای مختلف وجود داشت ( 05/0 ? p ). با افزایش سطح گالاکتوالیگوساکارید در جیره مقدار نسبی بیان ژن گرلین کاهش یافت اما بیان ژن های tnf-?1 و tnf-?2 تقریباً در هر دو زمان ، روندی فزاینده داشتند با این تفاوت که بیشترین مقدار بیان در زمان اول مربوط به گروه تغذیه شده با سطح دو درصد گالاکتوالیگوساکارید بود اما در زمان دوم گروه تغذیه شده با سطح دو درصد گالاکتوالیگوساکارید نسبت به گروه تغذیه شده با سطح یک درصد کاهش بیان داشت و سطح 1 درصد بیشترین میزان بیان نسبی را بین تیمارها دارا بود. در این مطالعه مشخص گردید که گالاکتوالیگوساکارید با سطح 1و 2 درصد در شش هفته تغذیه باعث افزایش ایمنی به واسطه افزایش بیان نسبی سایتوکین های التهابی (tnf-?1 و tnf-?2) در ماهی قرمز می شود اما باوجود گزارش های مختلف مبنی بر بهبود وضعیت رشد، افزودن گالاکتوالیگوساکارید به جیره غذایی سبب می شود که میزان بیان ژن گرلین به عنوان محرک رشد و اشتها کاهش یابد.