شهرهای ایران در سالهای اخیر دارای رشد فیزیکی شدیدی بوده اند. دلایل عمده این امر افزایش جمعیت و همچنین مهاجرت می باشد که باعث شده شهرها به دلیل عدم وجود برنامه ریزی دقیق و مطالعه و بررسی اراضی جهت توسعه شهر، بستر فیزیکی خود را بر روی اراضی نامناسب از نقطه نظر عوامل طبیعی و غیر طبیعی گسترش دهند. از پیامدهای توسعه کالبدی شهرها نابودی اراضی کشاورزی و گسترش به سمت پهنه های آسیب پذیر بوده است که در حقیقت باعث به هم خوردن تعادل و پایداری اکولوژیکی در شهرها شده است. شهر بهاباد واقع در استان یزد به عنوان یک شهر میانی شاهدی بر این مدعاست که گسترش کالبدی شهر بدون برنامه ریزی و ملاحضات زیست محیطی سبب گسترش به سوی پهنه های اراضی کشاورزی و باغی شده است. هدف این پژوهش نشان دادن پهنه های گسترش یافته در اراضی کشاورزی است جهت رسیدن به این امر کاربری های شهری در دو دوره آماری 1365و 1385 و میزان توسعه شهر در این دو دوره مورد ارزیابی قرار گرفت.روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است و برای استخراج داده های مورد نیاز از تکنیک مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بهره گرفته شده، ضمن آنکه نقشه های ارائه شده و اطلاعات مربوط به آن ها در محیط نرم افزاری gis تهیه شده است. بدین ترتیب نقشه کاربری اراضی و میزان توسعه شهر در دو دوره آماری مورد بررسی قرار گرفت.نتایج حاصله نشان دهنده آن است که توسعه فیزیکی شهر موجبات تغییر کاربری زراعی باغی یا به تعبیر دیگر بلعیدن72/511 هکتار از اراضی کشاورزی و تبدیل آن ها به سایر کاربری ها را در پی داشته است در حالی که حدود 50 درصد از اراضی داخل شهر بایر است و فضاهای زیادی برای ایجاد کاربری های جدید وجود دارد و نیازی به گسترش شهر به طرف حاشیه نیست.