چکیده محمدعلی افراشته (1338 - 1287) شاعری است آزادی خواه که تمام دوران زندگیش را در راه دفاع از حقوق طبقات زحمتکش صرف کرد. وی اشعار گیلکی و فارسی فراوانی سروده است. افراشته از زبانی ساده و وزن کلاسیک برای سرودن اشعار خود استفاده کرد. زبان روان شعر او آن قدر با زبان مردم جوش خورده که بسیاری از گفته هایش، ضرب المثل و زبانزد خاص و عام شده است. درونمایه و محتوای اشعار افراشته، نموداری از وضع اجتماعی , سیاسی و اقتصادی کشور در فضای معاصر اوست. احاطه اش به واژه های گیلکی و سنت های کهن گیلان و روانشناسی روستایی اش که با احساسات وطن پرستی و ملت دوستی آمیخته شده در همه ی سروده هایش نمایان است. از ویژگی های مهم سروده های افراشته این است که به آفرینش تیپ می پردازد و طنز خود را لابه لای همین تیپ سازی ها ارایه می دهد. طنز شعرش انعکاس مسائل اجتماعی ازجمله؛ بیکاری، محرومیتها، تبعیضها، رشوه خواریها و فساد حاکم بر دستگاه حکومت است. در این پژوهش تلاش بر این است که اشعار محمدعلی افراشته به لحاظ ساختار و محتوا مورد تحلیل و بررسی قرار گیرد. کلیدواژه : افراشته، محتوا، ساختار، طنز