پس از سرآمدن روزگار مادها، هخامنشیان جای آنان را گرفتند، پارس ها همزمان با مادها در ایران استقرار یافتند. پارس ها بر سر خوانی که مادها گسترده بودند نشستند و آن را تکامل و توسعه دادند و سرانجام توانستند اولین شاهنشاهی جهان را به معنی واقعی کلمه برقرار کنند. برای اولین بار سراسر بین النهرین با حکومت های بسیار مهم و کهن خود تحت تابعیت ایران درآمد و سپس شرق و غرب رویاروی یکدیگر قرار گرفتند. شاهنشاهی هخامنشی یکی از تأثیر گذارترین حکومت های حیات بشری بوده است که به رغم برخورداری از سابقه ای دویست و سی ساله به دست سرداری جوان و کم تجربه منقرض شد. تأسیس این شاهنشاهی که اقوام، زبان ها و فرهنگ های گوناگون و متنوعی را در بر می گرفت، ابتکاری بزرگ در تاریخ جهان بود، دولتی واحد و متمرکز که تا سالها بعد، فقط امپراطوری روم توانست با آن برابری کند، و این شاهنشاهی با این حد از قدرت و عظمت و گستردگی قلمرو به مرور زمان از درون فروپاشید. در واقع هدف از این نگارش بررسی نقش اختلافات و شورش ها و چگونگی تأثیرآنها در روند تضعیف شاهنشاهی هخامنشی است. در این پژوهش چنین فرض شده است، که اختلافات داخلی و توطئه های درونی دربار و شورشهای ممالک تابعه بخصوص شورش های مکررمصر و قیام ساتراپ-های آسیای صغیر موجب تسریع فروپاشی این تمدن شده است. بررسی سوابق تاریخی نیز موید این پیش فرض است که. اختلافات و شورشها از جمله مهمترین عوامل فروپاشی درونی و تدریجی این حکومت بوده است. این پژوهش تلاش اندکی است در جهت بررسی نقش اختلافات داخلی و شورش های ممالک تابعه در تضعیف شاهنشاهی هخامنشی از آغاز حکومت کوروش دوم(530– 550 ق.م) تاپایان حکومت داریوش سوم(330-336 ق.م) که در پنج فصل نگاشته شده است. واژگان کلیدی: شاهنشاهی، اختلافات داخلی، تضعیف، شورش های ممالک تابعه، هخامنشیان