دیابت یک بیماری متابولیکی است که با هایپرگلیسیمیک (افزایش غلظت قند خون) و اختلال متابولیسم گلوکز آشکار می شود. در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 تخریب در محور هورمون رشد و فاکتور شبه انسولین-1 باعث غیر طبیعی شدن ترشح این هورمون ها می شود. همچنین در این افراد عملکرد هورمون انسولین و پپتید-c نیز مختل می شود. بنابراین هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر 12 هفته تمرین هوازی بر سطوح پپتید-c، انسولین، هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 بود. به این منظور 24 مرد 30 تا 35 ساله ی مبتلا به دیابت نوع 2 به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (میانگین قدی 53/4±44/172 سانتی متر و وزنی 83/6±33/75 کیلوگرم) و کنترل (میانگین قدی 50/5±55/171 سانتی متر و وزنی 38/7±33/75) تقسیم شدند. تمرین هوازی شامل 12 هفته و هرهفته 3 جلسه بود. آزمودنی ها در هرجلسه به مدت 15 تا 25 دقیقه با شدت 50 تا 65 درصد ضربان قلب بیشینه تمرین می کردند. ولی آزمودنی های گروه کنترل هیچ -گونه فعالیت ورزشی در طول دوره تحقیق نداشتند. در ابتدای دوره تحقیق و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، هر دو گروه به صورت ناشتا در آزمایشگاه حضور یافتند و نمونه خونی از آن ها گرفته شد. برای مقایسه داده های قبل و بعد از دوره تحقیق و همچنین اختلاف بین گروه ها، از آزمون تی وابسته و تی مستقل استفاده شد. سطح معنی داری نیز 05/0>p در نظر گرفته شد. آنالیز آماری داده ها نشان داد که میزان پپتید-c و انسولین در گروه تمرین کاهش معنی داری داشت. میزان افزایش gh و igf-1 نیز در گروه تمرین معنی دار بود (05/0p?). بین فاکتورهای بررسی شده، تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده شد (05/0p?). نتایج این تحقیق نشان دهنده این است که تمرین هوازی با تعدیل هورمون های انسولین، gh و igf-1 می تواند به عنوان یک مداخله گر سودمند در برنامه افراد مبتلا به دیابت نوع 2 قرار گیرد.

دیابت یک بیماری متابولیکی است که با هایپرگلیسیمیک (افزایش غلظت قند خون) و اختلال متابولیسم گلوکز آشکار می شود. در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 تخریب در محور هورمون رشد و فاکتور شبه انسولین-1 باعث غیر طبیعی شدن ترشح این هورمون ها می شود. همچنین در این افراد عملکرد هورمون انسولین و پپتید-c نیز مختل می شود. بنابراین هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر 12 هفته تمرین هوازی بر سطوح پپتید-c، انسولین، هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 بود. به این منظور 24 مرد 30 تا 35 ساله ی مبتلا به دیابت نوع 2 به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (میانگین قدی 53/4±44/172 سانتی متر و وزنی 83/6±33/75 کیلوگرم) و کنترل (میانگین قدی 50/5±55/171 سانتی متر و وزنی 38/7±33/75) تقسیم شدند. تمرین هوازی شامل 12 هفته و هرهفته 3 جلسه بود. آزمودنی ها در هرجلسه به مدت 15 تا 25 دقیقه با شدت 50 تا 65 درصد ضربان قلب بیشینه تمرین می کردند. ولی آزمودنی های گروه کنترل هیچ -گونه فعالیت ورزشی در طول دوره تحقیق نداشتند. در ابتدای دوره تحقیق و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، هر دو گروه به صورت ناشتا در آزمایشگاه حضور یافتند و نمونه خونی از آن ها گرفته شد. برای مقایسه داده های قبل و بعد از دوره تحقیق و همچنین اختلاف بین گروه ها، از آزمون تی وابسته و تی مستقل استفاده شد. سطح معنی داری نیز 05/0>p در نظر گرفته شد. آنالیز آماری داده ها نشان داد که میزان پپتید-c و انسولین در گروه تمرین کاهش معنی داری داشت. میزان افزایش gh و igf-1 نیز در گروه تمرین معنی دار بود (05/0p?). بین فاکتورهای بررسی شده، تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده شد (05/0p?). نتایج این تحقیق نشان دهنده این است که تمرین هوازی با تعدیل هورمون های انسولین، gh و igf-1 می تواند به عنوان یک مداخله گر سودمند در برنامه افراد مبتلا به دیابت نوع 2 قرار گیرد.