این پایان نامه به بررسی محوریت تکنولوژی رسانه ای در فرهنگ و جامعه ی پسامدرن به تصویر کشیده شده در رمان برجسته دان دلیلو، صدای سفید(1985)، می پردازد. بواسطه ی اعمال نگرش های ، ژان بودریار، و فردریک جیمسون بر روی اثر، مطالعه حاضر تلاش بر ردیابی طریقه ای را دارد که مفاهیم معرفی شده توسط هر دو نظریه پرداز به از بین رفتن نهایی ذهنیت شخصیت ها کمک می کند. هر دو نظریه پرداز بر این باورند که توسعه ی فناوری نوین که در نیمه ی دوم قرن بیستم به وقوع پیوست منجر به پیدایش فرهنگ رسانه ای شده که به تدریج به تمامی زوایای زندگی افراد نفوذ می کند. در صورت افراط در استفاده از این تکنولوژی، تصاویر و اصوات رسانه در تک تک افکار، گفتار، و رفتار اعضای جامعه رسوخ کرده و متعاقبا هویت پسامدرن جدیدی برای آن ها شکل می دهند. این پژوهش چنین نشان می دهد که از آنجایی که وانموده های رسانه پایه و اساسی در واقعیت ندارند، هویتی که رسانه روی هم رفته برای فرد مهیا می کند تنها یک هویت گسیخته بر پایه ی فراواقعیت است که هیچگونه معنا و محتوایی ندارد. زمانی که اطلاعات بیش از حد رسانه شخص گسیخته را اشباع میکند، گونه ای هیجان ناشی از تصاویر بی عمق، مصیبت بار(اما عالی) درفرد به وجود می آید. متعاقبا فرد به نوعی نقصان عاطفی دچار میشود و از فجایع واقعی خارج از گستره رسانه نیز لذت می برد. بعلاوه از آنجا که در چنین جوامعی رسانه مفاهیمی همچون فرآیند زمانمندی را از بین برده است، فرآیند زمانمندی زبان شناختی نیز مختل شده و شخص محکوم به تجارب منفصل در زمان حال جاودانی یا شیزوفرنی می شود. محقق در نهایت نتیجه گیری میکند که در وضوح غیرقابل توصیفی از تصاویر مجزا، شخص گونه ای شدت را تجربه کرده و ذهنیت خود را به رسانه می بازد.