در اواخر قرن هیجدهم و اوایل قرن نوزدهم میلادی، نوعی نیاز معنوی، فردی و اجتماعی دست به دست هم داد و مکتب رمانتیسم را بوجود آورد. اساس این مکتب، بر تخیل فردی و خلاقیت بر اساس تخیل بود و در واقع عکس العملی بود در برابر مکتب کلاسیسم. این مکتب ادبی نوظهور به سرعت توانست ادبیّات ملل دیگر جهان را هم تحت تأثیر قرار دهد. مشرق زمین به ویژه کشورهای عربی نیز در پی گسترش ارتباطات با غرب، میزبان این مکتب فکری – ادبی جدید شدند و به دنبال آن، شاعران و نویسندگان بزرگی که در اندیشه ی نوآوری بودند؛ به این مکتب نوپا گرویدند. خلیل مطران و عباس محمود العقاد، دو شاعر معاصر عرب از جمله شاعرانی بودند که کوشش داشتند اندیشه های رمانتیکی را در ادبیّات سرزمین خویش بارور سازند. آثار این دو شاعر به حق آیینه ی تمام نمای لطیف ترین مضامین و مفاهیم رمانتیکی است. این پژوهش ادبی به بازتاب رمانتیسم ادبی در سروده های معاصر عربی با تأکید بر شعر خلیل مطران و عباس محمود العقاد اختصاص دارد و در این پژوهش مکتب رمانتیسم غربی و ویژگی های آن بررسی و به تحلیل و ارزیابی آن ویژگی ها در سروده های عربی به ویژه در شعر مطران و عقاد پرداخته شده است.به کلّی یافته های پژوهش حاضر، بیانگر نقش برجسته ی این دو شاعر در جنبش رمانتیسم در جامعه ی عرب می باشد.