جرایم منافی عفت از جمله جرایمی هستند که با توجه به آموزه های دینی ما و همچنین تأکید دین مبین اسلام بر پرهیز جدی از ارتکاب این جرایم بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در قانون مجازات اسلامی اثبات برخی از این جرایم به وجود دلایل خاص منوط شده است. به عنوان نمونه از جمله شرایط اثبات جرایم زنا و لواط به عنف چهار مرتبه اقرار متهم یا شهادت چهار مرد عادل است در حالیکه این قبیل اعمال و جرایم به گونه ای است که معمولاً در خفا و دور از چشم مردم صورت می گیرد و موارد اندکی پیش می آید که متهم به ارتکاب این جرایم اقرار کند. لذا در اینجا این پرسش به ذهن متبادر می شود که در صورت عدم وجود شاهد و اقرار متهم این جرایم بایستی چگونه اثبات گردند؟ بر این اساس هدف از انجام این پژوهش بررسی رویه قضایی محاکم کیفری استان و دیوان عالی کشور در جهت اثبات این گونه جرایم خواهد بود. یافته های تحقیق نشان می دهد که محاکم کیفری با توجه به مشکل بودن اثبات چنین جرایمی از طرق سنتی مذکور در قانون و پیشرفت علم و تکنولوژی از علم قاضی بهره بیشتری برده اند. همچنین قضات دیوان عالی کشور در مقایسه با محاکم کیفری استان برای محکوم کردن متهمین به ارتکاب چنین جرایمی واکنش سخت گیرانه تری از خود بروز داده و در موارد متعددی قاعده فقهی"درء" را جهت برائت متهمین از اتهام انتسابی جاری ساخته اند. در پایان نیز راهکارهایی از قبیل: تدوین آیین دادرسی کیفری مناسب جهت رسیدگی به این جرایم، ارائه ی تعریفی جامع و مانع از جرایم تجاوز به عنف و شرایط تحقق آن، آموزش قضات مجرب و ایجاد شعب ویژه برای رسیدگی به جرم تجاوز به عنف در مراحل مختلف رسیدگی جهت پیشگیری از بروز تشتت آراء در این زمینه ارائه می گردد.