هدف از این تحقیق بررسی برهمکنش جدا و همزمان دو داروی آلپرازولام و فلوکستین هیدروکلراید با آلبومین سرم انسانی در بافر فسفات (7/4 =ph ) به وسیله روش های مختلف طیف سنجی مرئی- فرابنفش، فلورسانس، ولتامتری چرخه ای و مدل سازی مولکولی است. طیف های جذبی پروتئین، داروها و پروتئین – دارو، نشان دهنده تشکیل کمپلکس بین داروها و پروتئین می باشند. توسط داده های طیف سنجی مرئی – فرابنفش و معادله هیل، ثابت های اتصال (k)، ظرفیت های پیوندی (g) و ثابت های هیل (nh) برهمکنش آلپرازولام و فلوکستین هیدروکلراید با hsa به صورت جدا و همزمان تعیین شدند. طیف فلورسانس hsa در حضور هر دو دارو نشان می دهد که شدت نشر آن درطول موج های تهییج 280 و 295 نانومتر کاهش می یابد . همچنین در اثر پیوندشدن دارو به پروتئین جا به جایی به سمت طول موج های کمتر یعنی به سمت ناحیه آبی مشاهده می شود و این نشان دهنده تاخوردگی پروتئین وکاهش قطبیت محیط کروموفور است. با توجه به نمودار استرن – ولمر سازوکار خاموشی فلورسانس استاتیک برای کمپلکس های پروتئین – دارو در سیستم های دوتایی و سه تایی پیشنهاد گردید. بر اساس معادله لینویور – برک نیز، ثابت های اتصال تعیین شدند که موافق با نتایج طیف سنجی uv-vis می باشند. آنالیز داده های جذبی uv و خاموشی فلورسانس hsa در سیستم های دوتایی و سه تایی نشان می دهد که فلوکستین هیدرکلراید تمایل اتصال بین آلپرازولام و آلبومین را کاهش می دهد در حالی که آلپرازولام تمایل اتصال بین فلوکستین هیدروکلراید و hsa را افزایش می دهد. نتایج حاصل از طیف سنجی فلورسانس همزمان و طیف های نشری سه بعدی حاکی از آن است که اتصال داروها به hsa باعث تغییر محیط مولکولی اطراف دنباله های تیروزین و تریپتوفان می گردد. فاصله بین تریپتوفان پروتئین و جایگاه اتصال هر یک از دو دارو بر اساس تئوری انتقال انرژی فورستر تخمین زده شد که نشان می دهد انتقال انرژی از پروتئین به دارو با احتمال بالا صورت گرفته و می تواند تأییدی بر استاتیک بودن برهمکنش داروها با hsa باشد. کاهش شدت جریان پیک ولتاموگرام چرخه ای هر یک از دو دارو در حضور hsa، بیانگر برهمکنش آن ها با آلبومین می باشد و ثابت های اتصال به دست آمده از این روش در توافق با ثابت های اتصال حاصل از طیف سنجی uv و فلورسانس است. پیش بینی بهترین جایگاه های اتصال آلپرازولام و فلوکستین هیدروکلراید در سیستم های دو و سه تایی بر اساس حداقل انرژی آزاد گیبس توسط مدل سازی مولکولی انجام گردید.