در این پژوهش به شیوه ی توصیفی – تحلیلی به بررسی قصاید خواجوی کرمانی پرداخته شده و آن قصاید از نظر آهنگ، زبان، تخیل، عاطفه، فرم و محتوا مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. موضوع و محتوای قصاید خواجو بیشتر مدح است اما قصایدی در توحید و موعظه و نعت و ... هم دارد. سبک قصاید وی سبک عراقی است اما گاهی هم به سبک خراسانی نزدیک می شود. زبان وی در قصاید با اینکه از واژگان غیر فارسی و مهجور هم استفاده کرده چندان دشوار نیست. وی در قصاید خود از اوزان پرکاربرد بهره برده اما اوزان نادر هم دارد. عاطفه در قصاید خواجو هم جنبه ی شخصی دارد هم جنبه ی اجتماعی. وی با به کار گیری عنصر تخیل تصاویر زیبا و بدیعی را در قصاید خلق کرده است.